Πριν μερικά χρόνια είχα την τύχη να επισκεφθώ το Ενυδρείο της Βαρκελώνης που είναι το μεγαλύτερο θαλάσσιο πάρκο της Μεσογείου και το δεύτερο μεγαλύτερο στον κόσμο. Η εμπειρία μου αυτή ήταν, προφανώς, η αιτία που δεν είχα επιχειρήσει να επισκεφθώ το Ενυδρείο Κρήτης παρόλο που ήδη λειτουργεί 12 χρόνια, από το 2005. Τελικά μια Κυριακή του φετινού Ιανουαρίου βρέθηκα στις Γούρνες, λίγο έξω από το Ηράκλειο, στην περιοχή όπου κάποτε υπήρχε η Αμερικανική Βάση. Μπήκα στο κτίριο αργά το απόγευμα περίπου μία-μιάμιση ώρα πριν κλείσει. Ο καιρός ήταν ψυχρός και βροχερός και σε συνδυασμό με το προχωρημένο της ώρας οι επισκέπτες ήταν λιγοστοί. Είχε πάρα πολύ ησυχία, εξαιρετικά χαλαρωτική ηχητική υπόκρουση και εντυπωσιακά ατμοσφαιρικό φωτισμό…
Έβγαλα στα γρήγορα μερικά ασπρόμαυρα καρέ για να τελειώσω το φιλμ, που είχε ήδη μέσα η μηχανή. “Μα είναι δυνατόν να θέλεις να βγάλεις φωτογραφίες σε ενυδρείο με χειροκίνητη εστίαση και κατοστάρι φιλμ; Πού πας ρε Καραμήτρο;” Αυτές πρέπει να ήταν οι φράσεις που μου μετέδωσε τηλεπαθητικά με ένα μόνο βλέμμα και χωρίς καν να ανοίξει το στόμα του ο τύπος με την ΝΙΚΟΝ D810, ο οποίος με παρατηρούσε την ώρα που φόρτωνα στην κάμερα ένα ληγμένο προ πολλού KODAK GOLD 100. Δεν είχε και άδικο, καθώς ο φωτισμός ήταν πάρα πολύ χαμηλός και τα ψαράκια έχουν το κακό συνήθειο να κινούνται συνέχεια. Εκείνη τη στιγμή θα ήθελα πολύ να δω τις φωτογραφίες που τράβαγε ο τύπος με το ψηφιακό θηρίο, προφανώς με ISO πάνω από 20.000, ενώ ταυτόχρονα ένιωσα και μια απογοήτευση για το μάταιο του δικού μου φωτογραφικού εγχειρήματος. Όλα αυτά όμως μόνο για μια στιγμή! Μετά η μαγεία του χώρου με κυρίευσε, έβαλα το μυαλό μου στο off και απλά συνέχισα να τραβάω.
Οδηγώντας για Χανιά αργά το βράδυ σκεφτόμουν πόσο πολλά συγχαρητήρια αξίζουν στους ανθρώπους του Κέντρου Θαλασσίων Ερευνών για τη σπουδαία και πολύ δύσκολη δουλειά που κάνουν και τον υπέροχο χώρο που διατηρούν σε τόσο δύσκολες εποχές!
22°
