Στο εξώφυλλο του άλμπουμ μία μικρή εξωτική νησίδα στη μέση του ωκεανού. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο προορισμός της θρυλικής ραδιοφωνικής εκπομπής «desert islands» που ζητούσε από τους καλεσμένους της να διαλέξουν τα αγαπημένα της άλμπουμ που θα έπαιρναν μαζί τους σε ένα έρημο νησί. Μπορεί κανείς να ζήσει με μόνη παρέα τους αγαπημένους του δίσκους; Ξέρω μερικούς που μπορούν… Η εκπομπή παίχτηκε για χρόνια, γνώρισε ημέρες δόξας όσο οι άνθρωποι συζητούσαν για μουσική, ενδιαφερόντουσαν γι’ αυτή και άκουγαν άλμπουμ – μετά άρχισε η φθορά, μέχρι που σταμάτησε. Η κοινωνία έχει πια άλλα ενδιαφέροντα, το «Desert island» το σκέπασε η άνοδος της στάθμης της θάλασσας, το καταπάτησαν οι τουρίστες με τα ακουστικά στα αυτιά που ακούνε «μόνο επιτυχίες» από στικάκι.
Κρυμμένο καλά μέσα στον ωκεανό της ελληνικής παράνοιας –όπου όλοι όσοι ήταν μέχρι πρότινος «προπονητές» έχουν γίνει τώρα «πολιτικοί αναλυτές», έχουν αποκλειστικές πληροφορίες για όλες τις συνωμoσίες που εξυφαίνονται εναντίον της χώρας και κατασκευάζουν διαρκώς εχθρούς που μας διώκουν– υπάρχει ένα «κρυφό σχολείο», αόρατο και άγνωστο στους περισσότερους. Στα 40 (περίπου) χρόνια που λειτουργεί, έχει φοιτήσει εκεί (και συνεχίζει να φοιτά) μια μικρή εξωτική φυλή, ένα αλαφροΐσκιωτο είδος ανθρώπων, μια σέχτα που μιλάει μια ξεχασμένη γλώσσα που τα τελευταία χρόνια δεν χρησιμοποιείται σχεδόν καθόλου. Το βασικό σύνθημα είναι: «Άκουσες κάνα δισκάκι της προκοπής;», υπάρχουν όμως και άλλες χαρακτηριστικές εκφράσεις: «Τι άκουσες τελευταία;», «Παίζει τίποτα καλό;», «Άκουσα τον καινούργιο δίσκο των… κι έπαθα πλάκα μεγάλε». Τα μέλη της φυλής αλληλοϋποστηρίζονται με «συνωμοτικές πληροφορίες» που στις πασάρουν ξαφνικά και αναπάντεχα, όπως κάποιος σου πασάρει ένα τριπάκι, λέγοντάς σου «άκου αυτό» και βρίσκεσαι με ένα cd στο χέρι. Κοιτάς γύρω μήπως σας είδε κανείς αλλά ευτυχώς οι άνθρωποι δεν δίνουν σημασία. Τα δικά τους cd είναι κρεμασμένα στα περίπτερα. Στα μέιλ μου και στο fb φτάνουν ανεξήγητα μηνύματα από «αγνώστους» ομόφυλους: «Ανακάλυψα αυτό και σε σκέφτηκα», «Τσέκαρε αυτό το γκρουπ, νομίζω θα σε ενδιαφέρει» ή «Τους ξέρεις αυτούς;».
Από ένα παλιό συμμαθητή του κρυφού σχολείου βρίσκομαι με ένα cd στο χέρι «Dan Mangan + Blacksmith» με τίτλο «Club Meds». Όταν το παίζω στην εκπομπή μου ακολουθούν συνωμοτικά μηνύματα: «Thanks για τον Dan Mangan» και «Πάλι στα δισκάδικα μας έστειλες». Από ένα φίλο ανακαλύπτω έναν καλλιτέχνη που δεν ξέρω κι από μένα τον ανακαλύπτουν κάποιοι άλλοι. Αυτός ο ίδιος τρόπος που η «αρχαία γνώση» μεταδίδεται στη φυλή μας από στόμα σε στόμα ή με αλλόκοτους τρόπους. Εκεί που περπατάω στη Σόλωνος και βλέπω να ’ρχεται ένας παλιός συμμαθητής, αντί να μου πει γεια σαν φυσιολογικός άνθρωπος αυτός ανοίγει την τσάντα (πάντα τα μέλη αυτής της φυλής κουβαλάνε μια τσάντα με δίσκους) και μου δείχνει ένα άλμπουμ. Το κοιτάω, κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου και συνεχίζουμε το δρόμο μας. Έχουμε συνεννοηθεί απολύτως…
Ο Καναδός Dan Mangan (και οι Blacksmith που προστέθηκαν στη μέχρι πρότινος μοναχική τραγουδοποιία του) κυκλοφόρησε μόλις τον 4ο δίσκο του, ένα χαρμάνι folk/rock με ιδιαίτερη προσωπικότητα και φανερό ταλέντο. Αν θα το έπαιρνα μαζί μου στο «έρημο νησί»; Μάλλον όχι, αλλά θα το άκουγα πολύ ευχαρίστως στη διαδρομή μέχρι να φτάσω.
18°
