Desmond Child: 40 εικόνες από τη συναυλία στο Ηρώδειο

«Δεν υπάρχουν Ελγίνεια Μάρμαρα. Υπάρχουν Γλυπτά του Παρθενώνα, όπως υπάρχει ο Δαβίδ του Μιχαήλ Άγγελου, υπάρχει η Αφροδίτη του Ντα Βίντσι, και υπάρχει ο Ερμής του Πραξιτέλη» λάλησε η αείμνηστη υπουργός Πολιτισμού το 1986 στην Οξφόρδη. Κι αν πρόσεξες καλά, υπήρξε στις θέσεις επισήμων ένα μαξιλαράκι άδειο μες τη μέση...

Οι ενδεδυμένοι με τα κλασικά κατάμαυρα κοντομάνικα μπλουζάκια με τη στάμπα του αγαπημένου μας γκρουπ ξεπερνούσαμε τους μισούς στο κατάμεστο καλλιμάρμαρο θέατρο. Κι ας ξέραμε καλά από την αρχή πως τούτη τη βραδιά δεν θα ακούγαμε κιθάρες στον θεό, όπως τις αγαπάμε. Κι ας ήταν αρχιτέκτονας του όλου φιλοπολιτιστικού εγχειρήματος ο πασίγνωστος βραβευμένος με Grammy συνθέτης και παραγωγός Desmond Child. Ξέρεις. Αυτός που όλοι οι ροκάδες τραγουδάμε εδώ και πέντε δεκαετίες.

Εννιάμισι με εντεκάμισι κράτησε το προδιαγεγραμμένο πρόγραμμα χρυσών επιτυχιών, χωρώντας εικοσιπέντε άσματα, συν ένα ακόμη που μας χάρισε αυθόρμητα ο μελιστάλαχτος πρωταγωνιστής για επίλογο, με συνοδεία πιάνου, μόνος. Μόνος στάθηκε και στο ξεκίνημα της παράστασης ερμηνεύοντας ένα medley που πάντρεψε τα “The Cup of Life” / “Livin’ La Vida Loca” / “Shake your Bon Bon” / “She Bangs” του προσφιλέστατου Ricky Martin, όπως και μια ακουστική, πιανιστική εκδοχή του “Livin’ On a Prayer” που συνέγραψε το 1986 για τους Bon Jovi μεταμορφώνοντας τους σε... πολυεκατομμυριούχους. Για να ξεκινήσει ευθείς αμέσως μετά η παρέλαση των προσκεκλημένων, φιλοξενούμενων μα και γηγενών. Συνοδεία κλασικής ορχήστρας εγχόρδων από μέλη της Athens Philharmonia Pop Orchestra, μιας ροκ μπάντας αποτελούμενης από Έλληνες μουσικούς και της παιδικής χορωδίας του Σπύρου Λάμπρου.

Έτσι ακούσαμε τον Justin Bernolo να τραγουδά παρέα με τον Chris Willis, όταν αυτός δεν ήταν ξαπλωμένος, τη Rita Wilson και τη Lena Hall. Να σου και ο Γιώργος Λεμπέσης να λέει το “Born to be my Baby” όχι όπως το ονειρευτήκαμε, μα στα καπάκια ακολούθησε μια από τις πιο όμορφες στιγμές του προγράμματος: το ξεσηκωτικό “Livin’ in a World Without You” των αγαπημένων Rasmus με τον συμπαθέστατο Lauri Yonen να παρασέρνει σε παλαμάκια και τραγούδι το ανάμεικτο κοινό και την από κάθε άποψη εντυπωσιακή Emilia “Emppu” Suhonen στις κιθάρες, κι ας τις ακούγαμε με στημένο το αυτί.

Στα μαύρα δερμάτινα ντυμένη είχε σειρά η Bonnie Tyler την οποία και εκθείασε ιδιαιτέρως ο ενορχηστρωτής Child. Με τρία τραγούδια παρακαλώ. Ήταν η μόνη παρουσία της βραδιάς με τόσα. Για να ακολουθήσει μια περίοδος έξη τραγουδιών που ήθελε τους Benlolo, Willis, Hall και Tabitha Fair να αναλαμβάνουν προετοιμάζοντας την είσοδο του δικού μας σταρ, του Σάκη Ρουβά! «Όλα Καλά» και «Μια Ζωή Μαζί» μας προέτρεψε να τραγουδήσουμε και για άλλη μια φορά τα κατάφερε ο μπαγάσας, με αέρα περίσσιο.

Όμως είχε έρθει η ώρα για την οποία σύσσωμο το κοινό ανυπομονούσε. Μα όλοι. Και αυτός ο Νίκος Χατζηνικολάου, που μάλιστα έφυγε με το δερμάτινο ραβδί του Πρίγκιπα Alice Cooper ως κειμήλιο αξιοζήλευτο στα χέρια. Συνοδεία του χαρισματικού Kip Winger σε μπάσο ηλεκτρικό και φωνητικά, ο Alice Cooper επέβαλε την πρωτοκαθεδρία του μονομιάς. Κομμάτι της οποίας «αποπλήρωνε» στον Desmond Child τραγουδώντας για χάρη του τα δυο πολυπλατινένια άσματα που τούτος του χάρισε το 1990: “Poison” & “Bed of Nails”.

Με τα “Love Will Keep us Alive”, “I Am Made of You” και “Livin’ on a Prayer” να θέλει όλους τους ερμηνευτές επί σκηνής να τραγουδούν, τα φώτα τις ράμπας έλουσαν τα κάτασπρα κουστούμια και το μήνυμα είχε δοθεί: «Είμαστε εδώ, κάτω από τον Παρθενώνα για να επιστρέψουν τα γλυπτά εκεί που ανήκουν, στο σπίτι τους» δήλωσε ο Desmond Child χειροκροτούμενος ώρα.