Η συναυλία των Primal Scream στην Αθήνα, στο Ρόδον Club, τον Απρίλιο του 2004, μέσα από σπάνιες φωτογραφίες του Χρήστου Κισατζεκιάν
Την 28η Οκτωβρίου κυκλοφόρησε από την εκδοτική White Rabbit η γλαφυρή αυτοβιογραφία του 59χρονου front-man των Primal Scream, Bobby Gillespie. “Tenement Kid” ο γενικός τίτλος της, αφού πραγματεύεται αρχικά τα δέκα πρώτα χρόνια της παιδικής του ηλικίας ζώντας σε εργατική πολυκατοικία στο Σπρίνγκμπερν της Γλασκόβης, έως ότου τις εκκενώσει ο τότε πρωθυπουργός Edward Heath. Το γνήσιο βιβλίο που συνέγραψε παρέα με τον κολλητό του φίλο και συγγραφέα Irvine Welsh φτάνει έως και το 1991, λίγο πριν την κυκλοφορία του κομβικού, βραβευμένου δίσκου “Screamadelica” του Σκοτσέζικου κουιντέτου, στις 23 Σεπτεμβρίου. 30 χρόνια πίσω.
Τότε που «όπως λεν μερικοί, ξεκίνησαν τα 90s» όπως χαρακτηριστικά καταγράφει ο πρωταγωνιστής στην τελευταία του φράση.
«Τα απομνημονεύματα του χαράζουν ένα ενάρετο μονοπάτι τιμιότητας μέσα από μια δεκαετία χαμένη στον Θατσερισμό, που όμως σώθηκε από την acid house!» κατέγραψε σοφά και περιεκτικά άγγλος συνάδελφος...
Για την ιστορία να αναφέρω επίσης πως η πρόταση συγγραφής του εν λόγω ντοκουμέντου είχε προταθεί στον Bobby Gillespie δέκα χρόνια πίσω! Όμως ήταν η περσινή καραντίνα της απρόσμενης πανδημίας που ώθησε τελικά τον ιδιαίτερο ερμηνευτή να ενδώσει.
Γεννημένος στις 22 Ιουνίου του 1962, όντας ακόμη πιτσιρικάς, ήθελε να γίνει αστροναύτης. Διόλου παράξενο, αφού ένα χρόνο πριν ο Yuri Gagarin ήταν ο πρώτος κάτοικος του πλανήτη μας που ταξίδεψε στο διάστημα. «Αρκετά αργότερα στο διάβα της ζωής μου, με την πολύτιμη βοήθεια ψυχοφαρμάκων, κατέληξα κοσμοναύτης του εσώτερου διαστήματος» ομολογεί μεταξύ άλλων σε τούτες τις σελίδες.
Σε ακόλουθο κεφάλαιο πάλι καταγράφει την αποχώρησή του από το σχολείο στα δεκαέξι του για να δουλέψει ως βοηθός τυπογράφου, μια περίοδο κατά την οποία κόλλησε το σαράκι του rock’n’roll λατρεύοντας συγχρόνως Sex Pistols και Thin Lizzy! Η βίαιη μετακόμιση της οικογένειάς του στην περιοχή Μάουντ Φλόριντα το 1973 είχε όμως και ένα πολύ θετικό αποτέλεσμα. Ήταν εκεί που ο ανήσυχος Bobby συνάντησε χρόνια αργότερα τον Alan McGee, τον άνθρωπο που χάρισε στους νεοσύστατους Primal Scream το πρώτο του δισκογραφικό συμβόλαιο στην δική του ανεξάρτητη Creation Records.
Και να σου λοιπόν που το εορταζόμενο “Screamadelica” επανακυκλοφόρησε φέτος, σταδιακά, σε τρεις επετειακές και συλλεκτικές εκδόσεις:
Ένα box-set εννέα δίσκων σαρανταπέντε στροφών, δηλαδή αυθεντικές ρέπλικες των αντίστοιχων singles σε βινύλιο εκατόν ογδόντα γραμμαρίων,
Ένα διπλό δίσκο τριαντατριών στροφών σε πολύχρωμα βινύλια του εξωφύλλου (picture discs), και
Ένα διπλό βινύλιο/διπλή κασέτα/διπλό cd (τρία εναλλακτικά formats) γεμάτο με τις δοκιμαστικές ηχογραφήσεις (demos) των τραγουδιών, εναλλακτικές μίξεις τους, συνοδευόμενα από κείμενα του επώνυμου συναδέλφου Jon Savage.
Και να σου λοιπόν επίσης η ευκαιρία να σου θυμίσω λιγάκι τι έγινε στο «Ρόδον» τον Απρίλιο του 2004.
Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, κάθε που διοργανώνεται διήμερη εμφάνιση εγχώριου ή εισαγόμενου σχήματος από το 1989 που ξεκίνησα τούτο το πανέμορφο ταξίδι Ήχου και Εικόνας, καλύπτω την πρώτη νύχτα, είτε διότι θέλω να απολαύσω πιο χαλαρός τη δεύτερη -που συνήθως είναι η καλύτερη- είτε επειδή την επομένη καλύπτω έτερο συγκρότημα, αλλού.
Εν προκειμένω, το Σάββατο που ήταν μάλιστα και του Αγίου Βαλεντίνου κάλυπτα στο club TNT Mystic Prophecy και Inner Wish. Έτσι λοιπόν χοροστάτησα Παρασκευή βράδυ στο «Ρόδον» για τις ανάγκες του περιοδικού ΠΟΠ&ΡΟΚ.
Στο πλαίσιο της περιοδείας των Primal Scream με τίτλο “Evil Heat”, με βαρύγδουπες εμφανίσεις σε ονομαστά φεστιβάλ όπως του Glanstonbury και του Fuji, τη ζωντανή τους εμφάνιση ως supporting act των Rolling Stones στο Τουίκενχαμ και με το best-of “Dirty Hits” να έχει αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον των οπαδών, οι προσδοκίες ήταν θεόρατες. Τόσο, που ούτε μια χιονοθύελλα σαν κι εκείνη που βιώσαμε στην πρωτεύουσα κείνο το βράδυ στάθηκε ικανή για να αφήσει άδειο το αείμνηστο λαϊβάδικο της οδού Μάρνη.
Κι αν αρχικά ο Bobby έμοιαζε από «διεκπεραιωτικός» έως κάργα μαστουρωμένος, δεν χρειάστηκε πολύ ώρα ώστε να τον δούμε ημίγυμνο να βουτά πολλάκις στα χέρια των μπροστινών! Παρέα με τον Gary “Mani” Mounfield που κατάπινε ασταμάτητα τα οινοπνευματώδη υγρά που τον συντρόφευαν, τραγούδια όπως τα “Αccelerator”, “Miss Lucifer”, “Sick City” τον ήθελαν σύντομα να πετάει δώθε-κείθε τη βάση του μικροφώνου του σπασμωδικά.
14°
