Έρικ Μπάρτον: Ζωντανά κάτω από την Ακρόπολη, Παρασκευή βράδυ!

Καρφίτσα δεν έπεφτε, γεμάτο τέρμα φουλ το θέατρο. Και ποιος είναι τούτος που ανεβαίνει, Εγγλέζος στο ραντεβού του, αυτό έλειπε, Νιουκάστλερ πρίγκιπας! Και δυο ώρες μετά που κατεβαίνει, δυο ώρες μετά από ένα ανελέητο μπλούζι σόουλ σφυροκόπημα, με κάνει να αποχωρώ συγκινημένος, ενθουσιασμένος. Και κατηφορίζοντας τις σκάλες του μετρό από στάση Ακρόπολη για Σύνταγμα να σκέφτομαι, χαλάλι του που είναι Σάββατο αύριο (σήμερα δηλαδή, που διαβάζεις την ανταπόκριση από Αττικού) και κανονικά δεν δουλεύω.

Μολύβι δεν πιάνω, πλήκτρο δεν χτυπάω, αλλά χαλάλι του, γιατί γι’ αυτή τη χθεσινή νύχτα, θα κάνω μια εξαίρεση. Και όχι μόνο θα γράψω για το πόσο τεράστια καρδιά αλλά και φωνάρα παραμένει ο Έρικ Μπάρτον στα 70φεύγα του (με την μπαντάρα του) αλλά και ποιος θα έπρεπε να είναι ο αληθινός τίτλος για την ανταπόκριση από αυτή τη μαγική συναυλία: ΕΡΙΚ-ξε το Ηρώδειο. Που δυο ώρες μετά και στο τρίτο ανκόρ, όταν έπαιξε σερί τα «Πρέπει να την κοπανήσουμε από αυτό το μέρος», «Μη με ρίχνεις» και «Ζωή μου είναι κι ό,τι θέλω θα την κάνω», χιλιάδες κόσμου όρθιοι και με χειροκρότημα ήθελαν κι άλλο, κι άλλο, και αχ να μην τελείωνε ποτέ η νύχτα τούτη. Θεέ μου.

Ενώ λίγο πριν από αυτή τη μαγική τριπλέτα-ύμνους, έβγαλε στη σκηνή έναν φιλαράκο βιολιστή από την Καλιφόρνια, κι ο διπλανός συγκαθήμενος με το που αναγνώρισε κατά πού το πήγαιναν οι «στριγκλιές», ούρλιαξε: «Το Paint it black, δικέ μου, το Paint it black θα παίξει». Όπως πιο πριν έπαιξε και το «Φέρε πάλι πίσω στο σπίτι όλη την αγάπη σου, μωρό μου». Δάκρυα! 

Δυο ώρες πριν, μπήκε με το «Καμιά φορά, νιώθω σαν ορφανό παιδί». Κι εντάξει, ήταν αδύνατον να μην παίξει το «Σπίτι του Ανατέλλοντος Ήλιου», αλλά εκεί που με έπιασε τέταρτη καρδιακή προσβολή ήταν όταν μπήκε με «Μαμά γη» από Μέμφις Σλιμ. Και παρά τα 78 του, παρά μια ελαφριά «αργάδα» στην κίνηση, εκεί μπροστά μου, όπως ούρλιαζε ο Μπάρτον, σκέφτηκα αυτό: πρέπει όλοι απόψε το βράδυ να φύγουν ευτυχισμένοι από εδώ. Όλοι. 

Κι έτσι έγινε, αυτοεκπληρούμενη προφητεία, κι ας το κάνω λίγο πιο σκληρό το πενάκι μου: ο Έρικ Μπάρτον χθες μας πήρε την ταυτότητα. Ή καλύτερα, μας την πήρε και μας την ξαναχάρισε: «Μου λένε πως το “Woman of the rings” είναι πολύ αγαπημένο σας εδώ στην Ελλάδα, οπότε θα σας το τραγουδήσω». Αλλά κι ο κόσμος του το ανταπέδωσε στα ίσια. Κιμπάρικα και μεγαλόκαρδα: όταν μπήκε λάθος στο «The Night» και μια αμηχανία όσο να ’ναι την είχε, κοτζάμ Έρικ Μπάρτον, θρύλος των επτά θαλασσών, και να χάνει τον ρυθμό, ε, εκεί μας παραδέχτηκα. Γιατί μπορεί, όταν ξανάπιασε η μπαντάρα του να το παίζει, ο βασιλεύς Ερρίκος ίσα που πήρε και το μεγαλύτερο χειροκρότημα. 

Αυτό επίσης έγινε χθες, που ο διπλανός μου, που είχε κατέβει από τον Πλαταμώνα για να τον δει, το ανέλυσε καλύτερα και από κριτικό της εφημερίδας «Η Φωνή των Μπλουζ»: «Προτίμησε να τα ενορχηστρώσει, είτε τα σλόου είτε τα γρήγορα, σε ένα σόουλ τέμπο, που έχει κι αυτούς τους δύο παικταράδες στην τρομπέτα και το σαξόφωνο, γιατί προφανώς σέβεται τον χώρο κι αυτό το “κάτω από την Ακρόπολη” συναίσθημα, που δεν σηκώνει τίποτα πέρα από δέος». 

Συμφώνησα μαζί του και μετά ήταν σειρά μου να πω «ω, ρε δικέ μου, το Hold on I'm coming παίζει με επικό Staxx ρέκορντς φίλινγκ». Απέναντί μου καθόταν ένα παιδί που έβλεπα την πλάτη του τισέρτ του: Journey+ Def Lepard, American tour 2013. Κι επειδή για να περάσει η ώρα, που μπήκαμε στο Ηρώδειο από τους πρώτους, χάζευα τον κόσμο που έμπαινε και τα τισέρτ που φορούσε, να τι ακόμα μπλουζάκια μέτρησα: Led Zeppelin, Red Hot Chili Peppers, Thw Who και τρέχα γύρευε, που έσκασε ως και παιδί με το μαύρο φουτεράκι στάμπα Wu-Tang clan. Το κράουντ ήταν μιξ εντ ματς, για να γράψουμε και κάτι της εποχής.

Ο κυρ-Έρικ πάλι, έσκασε με μαύρο συνολάκι πάνω κάτω και παπουτσάκι επίσης ερεβώδες, κι ούτε για ένα λεπτό δεν έβγαλε τα μαύρα του γυαλιά. Ούτε για ένα. Μόνο στο τέλος, μετά το τρίτο ανκόρ, που έκανε την εκατοστή υπόκλιση στον λαό του και βγήκε κι ένα κοριτσάκι από τα παρασκήνια και του έδωσε μια ανθοδέσμη. Τότε είπα του διπλανού μου, πως μπορεί αυτή η πιτσιρίκα να ήταν η κόρη της Αλλαγούλας, που είχε δώσει αντίστοιχα άνθη κάποτε και στον Αντρέα Παπανδρέου, που μετά την πήρε αγκαλιά κι έγινε το κοριτσάκι πολύ διάσημο σε όλη την Ελλάδα, κι όλο «να η Αλλαγούλα», «να η Αλλαγούλα» το φώναζαν στο σχολείο. Και ρωτά το παιδί από τον Πλαταμώνα, καλά τώρα, αυτό πώς σου ήρθε. Μου ήρθε, γιατί πριν από τρία λεπτά ο Έρικ Μπάρτον μας είπε: πω, πω, πώς περνάνε τα χρόνια! Πρώτη φορά ήρθα εδώ καλεσμένος από τη Μελίνα Μερκούρη, που σαν Υπουργός Πολιτισμού είπε να καλέσει και ρόκερς πέρα από κλασικούς. Κι είναι σαν να βλέπω τις ματάρες της αλλά και να ακούω τη φωνάρα της τη βραχνή όπως στην ταινία «Ποτέ την Κυριακή». Α, γι’ αυτό, είπε ο διπλανός μου. 

Έπειτα ο Έρικ αποχώρησε και μαζί του κι εμείς. Πολύ ενθουσιασμένοι. Που πιο πολύ δεν γίνεται, οπότε μου λέει ο Γιώργος ο Παπαγεωργίου, ο φίλος μου ο εκ Πλαταμώνος ορμώμενος: Σπίτι δεν λέει, μετά από τέτοια συναυλιάρα, να πάμε. Πάμε για ένα ουισκάκι, να τα κουβεντιάσουμε; Συμφώνησα και τον πήγα στο Low Profile στη στοά της οδού Βουλής. Κι όταν μπήκαμε, το παιδί που έπαιζε μουσική, λες και ήξερε από πού ερχόμασταν, έβαζε όλο Βαν Μόρισον και παλιούς Στόουνς αλλά κι ένα του Έρικ Μπάρτον, που δεν ήταν ούτε το «Μωρό μου άσε με να σε πάω σπίτι» ούτε η «Λεωφόρος της μοναξιάς». Τα οποία παρεμπιπτόντως ούτε στο Ηρώδειο τα έπαιξε ο Μπάρτον. Αλλά τι να μας πρωτόπαιζε, που αν δεν σφύριζε λήξη, θα μπορούσαμε να ακούμε τη Φωνάρα ως το ξημέρωμα. Αυτά.