Tο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου αποκτάει ξανά τη μουσική του αίγλη, συνδεόμενο με τα μεγάλα μουσικά δρώμενα διεθνώς.
Το Φεστιβάλ Αθηνών, ένα από τα πιο παλιά Φεστιβάλ της Ευρώπης, βάζει σε περίοπτη θέση την κλασική μουσική, όπως παλιά, όταν πρωτοξεκινούσε, το μακρινό 1955.
Στην πρώτη εκείνη διοργάνωση είχε ξεχωρίσει η συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Νέας Υόρκης υπό τη διεύθυνση του Δημήτρη Μητρόπουλου, με κάποιους από τους 36 Ελληνικούς Χορούς του Νίκου Σκαλκώτα σε πρώτη παρουσίαση, ενώ οι θεατές της εποχής μέσα στα χρόνια απολάμβαναν το προνόμιο να παρακολουθούν τον Κάραγιαν να διευθύνει στη σκηνή του Ηρωδείου, τη Μαρία Κάλλας να ερμηνεύει Μήδεια του Κερουμπίνι και Νόρμα του Μπελίνι (που παρουσιάζει φέτος η Εθνική Λυρική Σκηνή σε νέα παραγωγή), αρχιμουσικούς και ερμηνευτές που εμφανίζονταν στη Σκάλα του Μιλάνου ή στη Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης, ονόματα-θρύλους όπως ο Λέοναρντ Μπέρνσταϊν ή ο Σιατοσλάβ Ρίχτερ, παραστάσεις που άφηναν το καλλιτεχνικό τους στίγμα από άποψη ερμηνειών και ρεπερτορίου και συναυλίες με τους κορυφαίους της μουσικής τέχνης και ιστορίας.
Το 1967 είχε φιλοξενηθεί και η Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης, τώρα 52 χρόνια μετά η σημαντική αυτή ορχήστρα επιστρέφει μαζί με άλλες σπουδαίες ορχήστρες και μεγάλους ερμηνευτές, και το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου αποκτάει ξανά τη μουσική του αίγλη συνδεόμενο με τα μεγάλα μουσικά δρώμενα διεθνώς.
Για αυτά τα λαμπερά ονόματα που συμπεριλαμβάνονται στο έτσι κι αλλιώς πραγματικά ενδιαφέρον και αξιόλογο πρόγραμμά του, θα πρέπει να κάνουμε ειδική μνεία στον Κώστα Πηλαβάκη, Σύμβουλο Μουσικής του Φεστιβάλ, έναν από τους πιο σημαντικούς και αναγνωρίσιμους ανθρώπους στον χώρο της κλασικής δισκογραφίας και της διεθνούς μουσικής σκηνής, που με το κύρος του κατάφερε να βάλει την Αθήνα στον χάρτη των μεγάλων μουσικών Φεστιβάλ.
Επιπλέον, οι προτάσεις του Φεστιβάλ δεν έχουν μόνο τη λάμψη της μεγάλης μουσικής από άποψη κύρους, ερμηνείας και ρεπερτορίου, αλλά ακολουθούν και τη σύγχρονη τάση διεθνώς που βγάζει την κλασική μουσική από το αυστηρό της βάθρο και τη συνδέει με τους ζωντανούς, δρώντες ανθρώπους και τα σύγχρονα ζητήματα.
Οι ορχήστρες και οι μετρ της μουσικής αποκτούν κοινωνικό πρόσωπο και αναλαμβάνουν εκπαιδευτικές ή φιλανθρωπικές δράσεις, μιλάνε για την πολιτική και τη θέση του ανθρώπου στον κόσμο, για τους πολέμους και την αλληλεγγύη, φέρνουν την κλασική μουσική στη ζωή των ανθρώπων και την ανοίγουν στην κοινωνία. Άλλωστε αυτός είναι και ο γενικότερος χαρακτήρας του Φεστιβάλ Αθηνών, αφού με τις δράσεις του έχει καταφέρει να κάνει ένα πραγματικό Άνοιγμα στην Πόλη, συμπεριλαμβάνοντας από σχολεία μέχρι ανέργους, κινητοποιώντας πολλούς και διαφορετικούς φορείς, με εξωστρέφεια, έμπνευση και πρωτοποριακή διάθεση.
17/6, στις 21.00
Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λουξεμβούργου – Yuja Wang – Gustavo Gimeno, Έργα Τσαϊκόφσκι, Γκέρσουιν, Σοστακόβιτς, Στραβίνσκι
Στην πρώτη μεγάλη συναυλία κλασικής μουσικής του Φεστιβάλ μία σημαντική ορχήστρα συμπράττει με μία πιανίστρια που η δεξιοτεχνία της και η μουσική της ευφυΐα την τοποθετούν στην κορυφή των ερμηνευτών.
Το άστρο της κινέζας πιανίστριας Γιούτζα Γουάνγκ έλαμψε πολύ γρήγορα, όταν, μόλις 20 χρονών, κλήθηκε να αντικαταστήσει τη Μάρτα Άργκεριχ, τη μεγαλύτερη για πολλούς εν ζωή πιανίστρια, στη Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστόνης. Η φήμη της εδραιώθηκε γρήγορα κατακτώντας εξέχουσα θέση ως πιανίστρια κονσέρτων με τη δεξιοτεχνία και τη μοναδική ερμηνεία της, ενώ διαθέτει εντυπωσιακά ευρύ σόλο ρεπερτόριο και συνεργάζεται με τις πιο σημαντικές ορχήστρες. Η Γιούτζα Γουάνγκ, λαμπερή στη νεότητά της, αγκαλιάζει τις ερμηνείες του Μπραμς και του Μπετόβεν με την ίδια δύναμη με την οποία υπερασπίζεται το δικαίωμά της να εμφανίζεται με αέρα fashionista στα μεγαλύτερα θέατρα με το κοινό να την αποθεώνει.
Η Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λουξεμβούργου είναι μια ορχήστρα με μακρά παράδοση που απαρτίζεται από 98 μουσικούς καταγόμενους από περισσότερες από 20 χώρες, πολυβραβευμένη, με σημαντική διεθνή παρουσία στα φεστιβάλ και τις μεγάλες αίθουσες σε όλο τον κόσμο. Αναγνωρισμένη για την κομψότητα του ήχου της, υπό τη διεύθυνση του Γκουστάβο Χιμένο, που διανύει την τέταρτη θητεία του στην ορχήστρα, φημίζεται για την ευρύτητα του ρεπερτορίου της, που περιλαμβάνει από Bach, Haydn, Verdi και Tchaikovsky, μέχρι Sibelius και Schonberg. Εξέχουσα θέση στη δράση της κατέχουν μια σειρά από καινοτόμα πρότζεκτς για παιδιά και νέους ανθρώπους, αλλά και εκπαίδευση ενηλίκων, με παραγωγή οπτικοακουστικού υλικού και παραστάσεις σε σχολεία και νοσοκομεία, με στόχο να φέρει το ευρύ κοινό κοντά στην τέχνη της ορχηστρικής συμφωνικής μουσικής.
Την τρέχουσα καλλιτεχνική χρονιά φιλοξενεί ως Artist in Residence τη Γιούτζα Γιανγκ κι ως αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας θα έχουμε την ευκαιρία να τους απολαύσουμε στα έργα Τρικυμία, Συμφωνική φαντασία, έργο 18 του Τσαϊκόφσκι, Γαλάζια ραψωδία του Τζωρτζ Γκέρσουιν, Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα αρ. 2, έργο 102 του Ντμίτρι Σοστακόβιτς και Πουλί της φωτιάς - Σουίτα του Στραβίνσκι. Προμηνύεται μια εξαιρετική βραδιά,
30/6, στις 21.00
Yo-yo Ma, Τhe Bach Project Σουίτες για Τσέλο, Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ
Δεν είναι μόνο ο μεγαλύτερος ίσως τσελίστας, αλλά και o πιο επιδραστικός και δημοφιλής στο ευρύ κοινό καθώς έχει συνεργαστεί με πολλούς καλλιτέχνες (Κάρλος Σαντάνα, Μπόμπι Μακ Φέριν κ.ά.), έχει ηχογραφήσει περισσότερα από 90 άλμπουμ και έχει κατακτήσει 18 βραβεία Grammy, έχει εξερευνήσει τα όρια της μουσικής μέσα από την περιήγησή του σε διαφορετικά είδη, κουλτούρες και παραδόσεις. Έχει ερμηνεύσει σχεδόν ολόκληρο το κλασικό ρεπερτόριο, αλλά το όνομά του παραπέμπει αμέσως στο εμβληματικότερο και απαράμιλλης ομορφιάς έργο που έχει γραφτεί ποτέ για τσέλο, τις Σουίτες για Τσέλο ασυνόδευτο του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ.
Με hastag #cultureconnectsus, ο πάντα ανήσυχος μέσα και έξω από τη μουσική δραστήριος Υο-Υο Ma (το Silk Road Ensemble, η μουσική κολεκτίβα με 59 μουσικούς από όλο τον κόσμο που σχημάτισε, έχει σταθερή παρουσία στη δισκογραφία από το 2001) με την ιδέα πως σε μια εποχή που υπάρχουν συγκρούσεις και διχασμοί η μουσική τέχνη μας συνδέει και πως η μουσική του Μπαχ έχει τη δύναμη να μιλάει σε αυτό το κοινό που μοιραζόμαστε, ξεκινάει ένα ταξίδι που το ονομάζει The Bach Project. 36 κονσέρτα, 36 μέρες δράσης, 6 ήπειροι, και με 6 δεκαετίες μέσα στη μουσική, ο Υο-Υο Ma ερμηνεύει τις Σουίτες για Τσέλο στις πιο εμβληματικές σκηνές 36 πόλεων σε ολόκληρο τον κόσμο, όπως αυτή του Ηρωδείου, που εκπροσωπούν την πολιτιστική κληρονομιά της κάθε πόλης αλλά και την κοινή παγκόσμια κληρονομιά, φέρνοντας το παρελθόν μπροστά στη σύγχρονη δημιουργία, εξερευνώντας τους τρόπους με τους οποίους συνδεόμαστε μέσω του πολιτισμού.
Παράλληλα την προηγούμενη μέρα κάθε κονσέρτου οργανώνεται μία Μέρα Δράσης, όπως την ονομάζει, ένα πρότζεκτ που δεν έχει σχέση με τη μουσική, στήνεται μετά από επιτόπια έρευνα της ομάδας του και συχνά προσεγγίζει ευαίσθητες ομάδες πληθυσμού, με μια διάθεση εξερεύνησης για το πώς ο πολιτισμός μπορεί να γίνει ένα μέσο να φανταστούμε και να σχεδιάσουμε ένα καλύτερο μέλλον. Αναμένουμε λεπτομέρειες για το πού, πώς και πότε, όταν ανακοινωθεί.
«Οι σουίτες για τσέλο του Μπαχ υπήρξαν σταθεροί μουσικοί συνοδοιπόροι μου. Εδώ και εξήντα χρόνια μου χαρίζουν έμπνευση, ανακούφιση και χαρά σε περιόδους άγχους, γιορτής αλλά και απώλειας. Πόση δύναμη δεν έχει αυτή η μουσική ώστε, ακόμα και σήμερα, μετά από 300 χρόνια, να εξακολουθεί να μας βοηθάει να ταξιδεύουμε μέσα σε δύσκολους καιρούς;» -Υο-Υο Μα
9/7, στις 21.00
Ravenna Festival - Ρικάρντο Μούτι, «Δρόμοι της Φιλίας» 9η Συμφωνία Μπετόβεν με ιταλο-ελληνική ορχήστρα
Η μουσική βγαίνει ξανά από τον μαγικό της σύμπαν στον έξω κόσμο και στήνει μια γέφυρα αλληλλεγγύης, μία χειρονομία φιλίας και πολιτισμού ανάμεσα στους ανθρώπους, με οδηγούς έναν από τους σπουδαιότερους διευθυντές ορχήστρας, τον Riccardo Muti, και ένα επίσης μεγάλο φεστιβάλ, αυτό της Ραβένας.
Οι Δρόμοι της Φιλίας στη Δαμασκό
Οι Δρόμοι Φιλίας έχουν διαγράψει μια διαδρομή που ξεκίνησε με την πρώτη ιστορική συναυλία το 1997 στο πολύπαθο Σεράγεβο, και συνέχισαν ανά έτος σε Βυρηττό, Ιερουσαλήμ, Μόσχα, Γιερεβάν (Αρμενία), Νέα Υόρκη (μετά την επίθεση της 9/11), αλλά και σε Κάιρο και Τεχεράνη, επιλέγοντας πόλεις που τραυματίστηκαν από τον πόλεμο ή την τρομοκρατία, πόλεις αρχαίες και σύγχρονες που ξεχωρίζουν για τη φυσιογνωμία τους και το ιστορικό τους βάρος.
Το έτος 2019 οι Δρόμοι της Φιλίας προσγειώνονται στην Αθήνα, μια ακόμα ιδιαίτερη πόλη που αντλεί τη φυσιογνωμία της από τη μοναδική της ιστορία αλλά και τις σύγχρονες περιπέτειές της. Η αναφορά στη Φιλία όμως δεν αφορά μόνο στον συμβολισμό επιλογής των πόλεων και των τόπων των συναυλιών, όπως εδώ κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης, αλλά και στη σύνθεση της ορχήστρας, καθώς Ιταλοί μουσικοί συνεργάζονται με μουσικούς από την πόλη φιλοξενίας. Στη συναυλία της Αθήνας η Ορχήστρα νέων Luigi Cherubini θα παίξει μαζί με έλληνες μουσικούς και χορωδούς από τις μεγάλες ελληνικές ορχήστρες, από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, τη Συμφωνική Ορχήστρα και τη Χορωδία της ΕΡΤ, τα Μουσικά Σύνολα του Δήμου Αθηναίων, την ΕΛΣΟΝ και ατομικές περιπτώσεις νέων διακεκριμένων μουσικών, τονίζοντας τον νεανικό χαρακτήρα της ορχήστρας. Να σημειώσουμε πως είναι η πρώτη φορά που πραγματοποιείται μια τέτοια ελληνική συνεργασία, επισήμως. Κι έτσι, οι έλληνες μουσικοί μαζί με τους ιταλούς συναδέλφους τους, υπό την μπαγκέτα ενός από τους τελευταίους μεγάλους μαέστρους, θα ερμηνεύσουν την 9η συμφωνία του Μπετόβεν, με την περίφημη «Ωδή στη χαρά» στο τέταρτο και τελευταίο μέρος, ένα μεγαλειώδες έργο που αγκαλιάζει τον συμβολισμό για μια έκκληση αδελφοσύνης και φιλίας.
Μετά από 2 μέρες, όπως γίνεται πάντα, η οι Δρόμοι της Φιλίας ταξιδεύουν στο Φεστιβάλ της Ραβένας, και η ιταλο-ελληνική Ορχήστρα θα ερμηνεύσει εκεί το ίδιο έργο.
22/6, στις 21.00
Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης - Λεωνίδας Καβάκος Έργα Μέντελσον, Μότσαρτ, Μπετόβεν
Κανένας από τους δύο πρωταγωνιστές αυτού του εξέχοντος μουσικού γεγονότος του καλοκαιριού δεν χρειάζεται συστάσεις. Η Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης, ένα από τα πιο ιστορικά σύνολα της αυστριακής πρωτεύουσας, είναι μία από τις σπουδαιότερες και μακροβιότερες ορχήστρες, ιδρύθηκε το 1900 και έχει συνεργαστεί με ονόματα-θρύλους της μουσικής, όπως οι Ριχαρντ Στράους Wilhelm Furtwängler, Χέρμπερτ φον Κάραγιαν, Λέοναρντ Μπέρνστάιν Georges Prêtre κ.ά Μετά την τελευταία της εμφάνιση στο Φεστιβάλ Αθηνών το μακρινό 1967 με τον Wolfgang Sawallisch στο πόντιουμ, η μεγάλη αυτή ορχήστρα επιστρέφει και υπόσχεται μια μαγική μουσική βραδιά συμπράττοντας με τον κορυφαίο δικό μας βιολονίστα, τον Λεωνίδα Καβάκο, υπό τη διπλή ιδιότητα του σολίστ και του μαέστρου.
Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης
Ο Λεωνίδας Καβάκος, που έχουμε παρακολουθήσει μέσα στα χρόνια το ταλέντο του να ξετυλίγεται και να διαρκεί, είναι ανάμεσα στους κορυφαίους σολίστ παγκοσμίως, ένας μουσικός σπάνιας ποιότητας, καταξιωμένος για την τεχνική του ήχου του και την ακεραιότητα του παιξίματός του. Ως σολίστ αλλά και ως μαέστρος έχει συνεργαστεί με τις μεγαλύτερες ορχήστρες και δίνει ρεσιτάλ στα σημαντικότερα φεστιβάλ και μουσικές αίθουσες του κόσμου, ένας άξιος εκπρόσωπός της χώρας μας στο διεθνές στερέωμα της κλασικής μουσικής.
Λεωνίδας Καβάκος
Εδώ, Καβάκος και Συμφωνική της Βιέννης ενώνουν τις δυνάμεις τους για να μας παρουσιάσουν έργα Μέντελσον, Μότσαρτ και Μπετόβεν. Το πρόγραμμα της συναυλίας θα περιλαμβάνει το Κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα σε μι ελάσσονα, έργο 64 του Μέντελσον, τη Συμφωνία αρ. 31 KV 297 (του Παρισιού) του Μότσαρτ, και τη Συμφωνία αρ. 7, έργο 92 του Μπετόβεν. Ανυπομονούμε!
6&7/7, στις 21.00
Μουσικοί της Καμεράτας - Μυρτώ Παπαθανασίου - Γιώργος Πέτρου Αλτσίνα, του George Friderick Händel
Τι να πει κανείς για τη μουσική του Χέντελ; Για την ομορφιά της απλότητα και τη μεγαλοπρέπειάς της; Ήταν από τους λίγους συνθέτες που έχαιρε τόσο μεγάλης εκτίμησης ανελλιπώς, τόσο όσο εν ζωή αλλά και μετά θάνατον, με ύψιστη αναγνώριση από όλους τους μεγάλους συνθέτες που τον διαδέχθηκαν στην ιστορία της μουσικής. Ο Μπετόβεν έλεγε για αυτόν πως είναι είναι ο μεγλύτερος συνθέτης που έχει υπάρξει και οι ακροατές αυτής της μουσικής ακούνε με ευλάβεια τα ορατόρια, την ορχηστρτική του μουσική και τις όπερές του.
Η μπαρόκ μουσική είναι ένα πραγματικά μοναδικό κεφάλαιο στην ιστορία της δυτικής μουσικής, ένας ολόκληρος ξεχωριστός κόσμος που πάει πίσω στον 17ο αιώνα, και είναι το είδος που έχει καταξιώσει παγκοσμίως τη δική μας Καμεράτα και τον μαέστρο Γιώργο Πέτρου, που την έχουν αναδείξει με την αφοσίωση και την ερμηνευτική τους προσέγγιση, κατακτώντας διεθνείς επαίνους και διακρίσεις τόσο για τις δισκογραφικές τους ηχογραφήσεις όσο και για τη συνεχή και αξιολογότατη παρουσία τους με πολυβραβευμένες παραγωγές στους σημαντικότερους χώρους πολιτισμού στην Ευρώπη. Ο Γ. Πέτρου θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους ερμηνευτές της μουσικής του 18ου αι., ενώ το ρεπερτόριό του είναι ευρύτατο με έμφαση στις ιστορικές πρακτικές ερμηνείας και την όπερα. Μόνο τυχαία δεν είναι η διάκριση της υποψηφιότητάς του για βραβείο Γκράμι στην καλύτερη Ηχογράφηση Όπερας για την ερμηνεία του στον «Οττόνε» του Χέντελ, ενώ ανέλαβε τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή στο διεθνές Φεστιβάλ Χαίντελ του Γκαίτινγκεν, ένα από τα πιο φημισμένα φεστιβάλ μπαρόκ μουσικής σε όλο τον κόσμο.
Αυτή τη φορά οι Μουσικοί της Καμεράτας και ο Γιώργος Πέτρου επέλεξαν να μας μυήσουν σε ένα καινούργιο ταξίδι στον μαγικό κόσμο της μπαρόκ όπερας παρουσιάζοντάς μας μια νέα εντυπωσιακή παραγωγή της όπερας «Αλτσίνα» (Alcina) του Χέντελ. Η «Αλτσίνα» πρωτοπαρουσιάστηκε με τεράστια επιτυχία στο Λονδίνο το 1735, όταν ο συνθέτης ήταν στο απόγειο της δόξας του. Με υπέροχη μουσική και ενδιαφέρουσα δραματουργία, υπήρξε μία από τις πιο δημοφιλείς όπερες της μπαρόκ μουσικής.
Μαζί τους, η διάσημη σοπράνο Μυρτώ Παπαθανασίου, η οποία έχει διαπρέψει στον επώνυμο ρόλο στην Όπερα της Βιέννης, στην Όπερα του Παρισιού, και στην Όπερα της Στουτγκάρδης.
Μυρτώ Παπαθανασίου
Υπόθεση: Η μάγισσα Αλτσίνα μεταμορφώνει όσους άντρες ναυαγήσουν στο νησί της σε ζώα, αφού πρώτα τους κάνει εραστές της. Όταν ο ιππότης Ρουτζιέρο βρεθεί μπροστά της, η Αλτσίνα ανακαλύπτει τον αληθινό έρωτα. Σύντομα, όμως, η αγαπημένη του Ρουτζιέρο, η Μπραντομάντε, φτάνει στο νησί αποφασισμένη να σώσει τον σύντροφό της από τα δίχτυα της μάγισσας.
2/7, στις 21.00
Anne Teresa De Keersmaeker, Jean-Guihen Queyras / Rosas - Εν τω μέσω της ζωής, βρισκόμαστε / 6 Σουίτες για τσέλο του Μπαχ
Εδώ ο χορός έχει τον πρώτο λόγο και ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ γίνεται αφορμή, έμπνευση και ουσιαστικό σημείο συνάντησης για δύο διαφορετικές τέχνες και εποχές. Αν ήταν να διαλέξουμε μία χορογράφο για να χορογραφήσει Μπαχ αυτή θα ήταν η Anne Teresa De Keersmaeker. Δεν είναι μόνο ότι είναι η πιο σημαντική σύγχρονη χορογράφος, αλλά και ότι στον χορό της συναντάμε στοιχεία που ενυπάρχουν στη μουσική του Μπαχ. Αυστηρότητα που γίνεται λυρισμός, φράσεις που επανέρχονται και φτιάχνουν τη δομή της φόρμας, μαθηματικές σχέσεις που οδηγούν σε αρμονία και υπερβατική, θεία ομορφιά. Η Anne Teresa De Keersmaeker ξεκινάει από την παρτιτούρα και τη μουσική ανάλυση, εδώ με οδηγό και συνοδοιπόρο τον σπουδαίο γάλλο τσελίστα Jean-Guihen Queyras, και μελετάει σε βάθος ένα από τα πιο εξαίσια έργα κλασικής μουσικής, τις 6 σουίτες για τσέλο («a man has created a dance of God»). Αντιλαμβάνεται την εσωτερική του δομή, τις χειρονομίες του συνθέτη και βάζει τα σώματα, το καθένα στην ιδιαιτερότητά του, να κινούνται στο χώρο με την ίδια ανεπαίσθητη φυσικότητα που οι νότες της μελωδίας ρέουν η μία πίσω από την άλλη. Η χορογραφία, φτιαγμένη με το υλικό της μουσικής, μοιάζει με αυτοσχεδιασμό αλλά, όπως και η παρτιτούρα, είναι αυστηρά δομημένη.
Οι χορευτές της ομάδας Rosas, τρεις άντρες και δύο γυναίκες χορευτές, ανάμεσά τους και η Αν Τερέζα, ενσαρκώνουν στον χώρο όσα κάνει η μουσική στον χρόνο, η μουσική αποκτάει σώμα και οι χορευτές γίνονται ερμηνευτές. Οι σουίτες, ένα σόλο έργο για τσέλο ασυνόδευτο, μεταμορφώνεται σε μουσική δωματίου, με το τσέλο και τα σώματα των χορευτών σαν δύο όργανα σε άμεση επαφή και αλληλεπίδραση, με τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα των κινήσεων που ακολουθούν τις μουσικές φράσεις να συνομιλούν.
Anne Teresa De Keersmaeker, Jean-Guihen Queyras
Κάπου μέσα εκεί παρεισφρέει και μια άλλη «μεγάλη» του χορού, μια που ο τίτλος της παράστασης «Εν τω μέσω της ζωής, βρισκόμαστε» δηλώνει την πρόθεση της δημιουργού να αποδώσει φόρο τιμής στην Πίνα Μπάους (1949-2009). Η φράση «Mitten wir im Leben sind mit dem Tod umfangen» («Εν τω μέσω της ζωής, βρισκόμαστε στον θάνατο») είναι μετάφραση ενός λατινικού ψαλμού από τον Λούθηρο, χαραγμένη στον τάφο της θρυλικής χορογράφου. Και όλοι μαζί, από τον εδώ και από τον άλλο κόσμο, συναντιούνται στη σκηνή σε ένα συμβάν συγκινητικής, εικάζουμε, ομορφιάς και μυσταγωγίας.
