Κάθε εβδομάδα ζητάμε από τον καλεσμένο μας να γυρίσει πίσω στη «μουσική ζωή του». Να θυμηθεί τι μουσική άκουγε στα 5, στα 10 κ.ο.κ. μέχρι σήμερα και να μας διηγηθεί μια σχετική ιστορία/ ανάμνηση.
Η Nalyssa Green είναι το κορίτσι πασπαρτού της νέας αγγλόφωνης indie σκηνής. Αλλάς ας μην τα πώ εγώ, τα λέει η ίδια έτσι όπως συστήνεται στο site της: «Με λένε Ναλύσσα. Καλά είμαι. Παίζω μουσική, τραγουδάω, παίζω θέρεμιν, ακορντεόν, πλήκτρα, κιθάρα κι ότι χρειαστεί. Έχω παίξει με πολλούς ανθρώπους στο παρελθόν (Gloire Carton, Lumiere Brother, Nefeli Walking Undercover, Film), στο παρόν είμαι μέλος της κολεκτίβας του Leon και στο μέλλον ο,τι ήθελε προκύψει. Αν τελικά αυτός ο κόσμος σωθεί. Θα φταίει γι’ αυτό τελικά αλληλεγγύη».
Αυτό που δε λέει είναι ότι στο ντεμπούτο της Baroque(Inner Ear, 2011) φανέρωσε το φωνητικό αντίστοιχο της αριστοκρατικής ομορφιάς της, καθιερώνοντας όσο αυτό είναι δυνατόν από τον πρώτο δίσκο, ένα πολλά υποσχόμενο – πολύ προσωπικό στυλ. Ας δούμε τι μουσική άκουγε…
Στο σπίτι υπήρχαν τα βινύλια της μαμάς και του μπαμπά. Και με την μεγαλύτερη αδερφούλα μου τα ακούγαμε. Τα χορογραφούσαμε, καταστρώναμε παιχνίδια και θεατρικά σε ολόκληρο το σπίτι με υπόκρουση τα αγαπημένα μας τραγούδια. Το ‘Money Money Money’ των Abba ήταν ίσως η πιο συχνή επιλογή. Νομίζω ήταν και σε 45άρι. Και το μικρό δισκάκι ιντρίγκαρε από μόνο του το μικρό παιδάκι. Σε καμία περίπτωση δεν είχα καμιά ιδέα για το τι πραγματευόταν ο στίχος. Αλλά σαφώς και το τραγουδούσα, στα δικά μου προσωπικά αγγλικα-αλαμπουρνέζικα, με αγαπημένο στίχο το «in the rich man’s world» το οποίο αντικαθιστούσα με το «και οι σούπες knor» από κάποια ατάκα τηλεοπτικού διαφημιστικού της εποχής...
Από την ίδια συλλογή βινυλίων βγήκαν και τα μετέπειτα αγαπημένα μου ακούσματα. Κλασσική μουσική, κλασσικά ροκ αριστουργήματα (Doors, Creedence Clearwater Revival, πολύ Beatles..) αλλά κι ελληνικές παραγωγές (με αγαπημένο δίσκο μια συλλογή τραγουδιών του Χατζηδάκι από ελληνικές ταινίες). Ο απόλυτος εθισμός ήταν όμως το Dark Side Of The Moon των Pink Floyd. Θυμάμαι άπειρες ώρες απραξίας στον καναπέ με μόνη δράση εκείνη της επίμονης και συγκεντρωμένης ακοής. Αυτός ο δίσκος με πήγαινε κάθε φορά ένα μεγάλο ταξίδι. Σοκαριστικά γοητευτική αίσθηση, ήταν το γεγονός ότι μετά από άπειρες επαναληπτικές ακροάσεις του εν λόγω δίσκου, κάθε φορά παρατηρούσα κάτι καινούριο, έναν ήχο που ποτέ δεν είχα ξανακούσει, μια νέα ηχητική έκπληξη. Στο μυαλό μου αυτός ο δίσκος ακροβατούσε μεταξύ της αλήθειας και του φανταστικού. Μου περνούσε από το μυαλό πως κάθε βράδυ όσο κοιμόμουν κάποιος έμπαινε στο σπίτι μας, έβρισκε το δίσκο κι έχωνε μέσα κάτι καινούριο ώστε να το βρω εγώ εκεί το πρωί..
Στα 15
ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ – Rock ‘N’ Roll Στο Κρεβάτι
Γυμνάσιο, συμμαθητές, ίντριγκες, αθώες αλητείες, πρώτοι έρωτες. Η εποχή της αμφισβήτησης. Το σάουντρακ της ήταν σαφώς ροκ. Η εφηβεία μου συνέπεσε με την άνοδο του πολύ δημοφιλούς (τουλάχιστον στους κύκλους των νέων Πειραιωτών στους οποίους συγκαταλεγόμουν) ραδιοφωνικού σταθμού Ατλαντίς. Μέσα από αρκετές ποσότητες σαβούρας ελληνικού ροκ που τότε καταναλώσαμε, μάθαμε και αγαπήσαμε μουσικές που νομίζω γαλούχισαν μουσικά ολόκληρη τη γενιά μας. Διάφανα κρίνα, Ξύλινα Σπαθιά, Τρύπες, Μωρά στη φωτιά..) Το αγαπημένο μου τραγούδι τότε, αυτό που χόρευα εκστατικά σε κάθε πάρτυ ήταν το ροκ εντ ρολ στο κρεβάτι του Παύλου.
Εκείνη την εποχή περνούσα τη φάση dark wave – post punk. Joy Division, Bauhaus, χοροί στην πίστα της Rebound… Και κάπου μέσα σε όλα αυτά έσκασε η βόμβα των Mary And The Boy. Όταν έφτασε κάποτε στα χέρια μου το demo, αυτό το πολύ έντονο, τραχύ κι επαναστατικό που έφεραν στα αυτιά μου με αγγιξε με έναν τρόπο πολύ προσωπικό. Τα τραγούδια τους, η φωνή της Μαίρης, τα βραχνά ουρλιαχτά του Boy, έγδερναν κάτι βαθιά στη ψυχή μου. Τα λάιβ τους ήταν πάντα μια εμπειρία για μένα, ένα συναισθηματικά πολύ βαρύ και μεστό ταξίδι αυτογνωσίας ή και αυτοαπώλειας. Ήταν η αίσθηση ότι κάτι καινούριο γεννιέται. Κι ας φαντάζει βαθειά άρρωστο ουρλιάζει στο δρόμο προς τη λύτρωση.
Στα 25
OF MONTREAL – The Past Is A Grotesque Animal
Πέρυσι δηλαδή. Πολλές μουσικές πια. Πολλή πληροφορία, πολύ torrent και downloading και next big thing και τέτοια. Η εποχή του διαδικτύου... Πάντα όταν προσπαθώ να θυμηθώ τι άκουγα λίγο καιρό πριν πέφτω σε ένα κενό αμνησίας. Δεν μπορώ παρόλ’ αυτά να ξεχάσω αυτό το τραγούδι - εμμονή μου για αρκετό καιρό. Ένα δωδεκάλεπτο εθιστικό τραγουδάκι με στίχους φοβερα δυνατούς, που συντροφεύονται από αυτή τη γοητευτική ανεμελιά των Of Montreal. Και την μουσική αέναη επαναληπτικότητα που θυμίζει κάτι το θρησκευτικό, κάτι το τελετουργικό, που παρόλα αυτά αρνείται να πάρει πολύ στα σοβαρά τον εαυτό του.
Κι αυτό είναι το δικό της ‘My Kind Of Girl’…
Εμφανίζεται Δευτέρα 10/9 στο πλαίσιο της πρώτης μέρας του Ark Festival
