Υπάρχει εντοπιότητα στην εποχή της παγκοσμιοποιημένης μουσικής; Παίζει ακόμη ρόλο ο τόπος καταγωγής, όταν μπορείς να ακούσεις ρεμπέτικα από Ολλανδούς και λάτιν από Γερμανούς; Όπως και να ’χει, ο τόπος καταγωγής αφήνει πάντα το ίχνος του, όχι απαραίτητα στον ήχο αλλά στον τρόπο που αντιδρούν και συμμετέχουν οι μουσικοί.
Οι παρακάτω 4 δίσκοι δίνουν αφορμές για τέτοιες σκέψεις...
My Wet Calvin
- Happened Before (****)
Αφήνουν κατά μέρος τις «μεταμφιέσεις» και –για πρώτη φορά– μας αποκαλύπτονται ολοσχερώς. Το αθηναϊκό ντουέτο μάς επιτρέπει να ακούσουμε τις συναισθηματικές του αντιδράσεις που φτάνουν ως το μελόδραμα του «Super Jefrio Galaxy» και μας αποκαλύπτει τις επιδράσεις του από το 80s new wave και electropop, που όμως δεν είναι νοσταλγία αλλά το κλειδί που ξεκλειδώνει τον κόσμο τους…
…αντίθετα με το ντουέτο των Tanlines, που ως γνήσιοι Νεοϋορκέζοι δεν εμπλέκονται καθόλου. Μένουν διαρκώς αποστασιοποιημένοι και κάνουν μικρές ασκήσεις παραλλαγής στο electropop σύμπαν, που το συνδυάζουν με αυτό που συνηθίσαμε να λέμε –τα τελευταία χρόνια– «ήχο του Μπρούκλιν». Συμπαθές, αλλά άψυχο ντεμπούτο…
…συγκριτικά με το διονυσιακό ταπεραμέντο του Κωστή Μαραβέγια, που είναι διαρκώς παρών. Χωρίς να απαρνείται τον ευχάριστο –αλλά καθόλου ρηχό– χαρακτήρα του, δίνει βάρος στο μουσικό εύρος, καθώς περιπλέει τη Μεσόγειο στην ενορχηστρωτική ουσία και στη σχολιαστική ευστοχία. Ένα καλοδουλεμένο άλμπουμ…
Dry The River
- Shallow Bed (***)
…όπως και το κουαρτέτο των Dry The River, που στον πρώτο του δίσκο φροντίζει με λεπτομέρεια το μουσικό μέρος και τα φωνητικά, αντλεί έμπνευση από την ντόπια folk παράδοση, αλλά και από την αντίστοιχη ευρωπαϊκή, και το ηχόχρωμα της φωνής του Peter Liddle ενισχύει την αγγλική τους ταυτότητα. Έχουν προσωπικό ήχο, αν κατορθώσουν να βελτιωθούν, και στις μελωδίες μπορεί και να μας κερδίσουν.
14°
