Κριτική για τις νέες ταινίες της εβδομάδας, 23-29 Ιουλίου 2020: 22 Ιουλίου, Οδός Μαλασάνια 32, Έλα όπως είσαι, Το κλαμπ των χωρισμένων και 3 ακόμη ταινίες
Στις 22 Ιουλίου 2011 η Νορβηγία βρέθηκε σε κατάσταση σοκ ύστερα από τη διπλή επίθεση θανάτου του ακροδεξιού τρομοκράτη Άντερς Μπέρινγκ Μπράιβικ σε κυβερνητικά κτίρια του Όσλο και στην κατασκήνωση παιδιών του Εργατικού κόμματος στο νησί Ουτόγια. Το χρονικό του θανάτου στην κατασκήνωση της Ουτόγια ξετυλίγεται μέσα από το βλέμμα της νεαρής μαθήτριας Κάγια που έχει ως όνειρό της να πολιτευτεί κάποτε και βρίσκεται εκεί μαζί με τη μικρή αδελφή της Εμίλια, την οποία έχει υπό την ευθύνη της.
Γυρισμένο σε realtime και με ένα περίτεχνο μονοπλάνο διάρκειας 72 λεπτών (όσο ακριβώς διήρκησε η επίθεση του Μπράιβικ κατά την οποία βρήκαν τον θάνατο 77 άτομα, άλλα 99 τραυματίστηκαν σοβαρά και περισσότερα από 300 υπέστησαν σοβαρά ψυχικά τραύματα) το «22 Ιουλίου» είναι μια δυνατή ματιά πάνω στην ψυχολογία και τις αντιδράσεις των νεαρών θυμάτων απέναντι σε ένα γεγονός που δεν μπορούν να κατανοήσουν –και κυρίως να αντιληφθούν τις πραγματικές διαστάσεις του– ακόμη και αρκετή ώρα ύστερα από το ξεκίνημά του. Κάπου στη μέση του φιλμ οι κρυμμένοι έφηβοι μαθαίνουν ότι η αστυνομία πυροβολεί και κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο, ενώ μερικοί αναρωτιούνται μήπως πρόκειται για άσκηση ετοιμότητας όλο αυτό. Όσο η ώρα περνά και τα άψυχα κορμιά των παιδιών αυξάνονται, όλοι έχουν πειστεί ότι δεν πρόκειται για άσκηση αλλά αγνοούν ποιοι και πόσοι είναι οι δολοφόνοι. Στην εισαγωγή του φιλμ οι αρχικές εικόνες των εκρήξεων στο Όσλο, μεταφέρουν την ανησυχία στην κατασκήνωση της Ουτόγια αλλά κανείς δεν μπορεί να φανταστεί την συνέχεια. Οι νεαροί κατασκηνωτές βρίσκονται ακόμη σε χαλαρούς ρυθμούς από το χτεσινοβραδινό πάρτι και παρότι η είδηση της επίθεσης στο Όσλο πέφτει σαν κεραμίδα στα κεφάλια κάποιων –όχι όλων– ξεκινά μια θεωρητική κουβέντα γύρω από την πιθανή ταυτότητα των δραστών ή τον ρόλο της Νορβηγίας στο Αφγανιστάν κι αν συνδέεται με το συμβάν. Κάποιοι υποψιάζονται την Αλ Κάιντα – «δεν μπορεί να ευθύνεται η Αλ Κάιντα για τα πάντα» λέει η Κάγια η οποία πάντως διαφωνεί με τον Πέτερ στο αν η Νορβηγία πολεμά στο Αφγανιστάν ή απλώς προσφέρει «ειρηνευτικές λύσεις». Κι ενώ τα πειράγματα και οι αστεϊσμοί συνεχίζονται, οι πρώτοι πυροβολισμοί ακούγονται. Από εδώ και πέρα παύει κάθε σχέση με τη γνώριμη καθημερινότητα και ο εφησυχασμός δίνει τη θέση του σε έναν εφιάλτη. Το συγκλονιστικό με το φιλμ είναι πως πατάει σε αυθεντικές μαρτυρίες για να δώσει μια ψευδοντοκιμαντερίστικη αναπαράσταση του μακάβριου γεγονότος. Η φιγούρα του ακροδεξιού Μπράιβικ φαίνεται από μακριά σε ένα και μόνο πλάνο, αφού η ηλεκτρισμένη κίνηση της κάμερας είναι συνεχώς κολλημένη πάνω στην Κάγια. Το ανατριχιαστικό λαχάνιασμά της γίνεται επίκληση για την ίδια τη ζωή σε ένα φιλμ που δεν μοιάζει με την περισσότερο πλήρη εικόνα της τραγωδίας που είχε φτιάξει το 2018 ο Πολ Γκρίνγκρας στο «22 July», αλλά η αποσπασματικότητα του Ερικ Πόπε έχει βαρύτητα καθώς και άποψη, ενώ δίνει τη συγκινητική ανάγνωσή της από την πλευρά των άτυχων θυμάτων.
Το 1976 η οικογένεια Ολμέδο μετακομίζει από το χωριό στην Μαδρίτη «όπου όλοι έχουν θέση εδώ» και αγοράζει ένα παλιό διαμέρισμα στην οδό Μαλασάνια 32 πραγματοποιώντας ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή της. Πολύ σύντομα αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους περίεργα συμβάντα που σχετίζονται με τον παλιό ένοικο του διαμερίσματος.
Η ανατριχιαστική εισαγωγή από το 1972 μάς δίνει μια εικόνα για το πώς φτιάχνονται οι αστικοί μύθοι και οι ιστορίες με τους μπαμπούλες των στοιχειωμένων σπιτιών. Το μετά από 4 χρόνια πέρασμα στην επόμενη εποχή –ένα σχόλιο για τη μετάβαση της Ισπανίας του Φράνκο στη δημοκρατία– δεν γίνεται ομαλά ή δίχως κραδασμούς και συντείνει στη διατήρηση των παραπάνω μύθων. Όταν η ταπεινή οικογένεια των Ολμέδο φτάνει στη Μαδρίτη με το όνειρο για την καλύτερη ζωή, μοιραία θα έρθει αντιμέτωπη όχι μόνο με την ορθότητα της απόφασης αυτής αλλά κυρίως με την αλήθεια που κρύβεται πίσω από το σκεπτικό της φυγής της στη μεγάλη πόλη. Άλλος ένας νεοφερμένος καταλανός σκηνοθέτης που ξέρει τα μυστικά του αστικού τρόμου είναι ο Αλμπερτ Πίντο, ο οποίος στη δεύτερη μόλις ταινία του κατασκευάζει ένα άρτιο, συμπαγές και άκρως λειτουργικό σύνολο που θα αποζημιώσει πλήρως τους λάτρεις του φανταστικού. Στην ιστορία της οικογένειας που ψάχνει να βρει την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο και με πρόσχημα ένα στοιχειωμένο σπίτι κρύβονται μερικά εμπνευσμένα μοτίβα γύρω από τα αστικά αδιέξοδα του σύγχρονου ανθρώπου και την αναμέτρηση του με τους προσωπικούς δαίμονες.
Έλα όπως είσαι (Come as you are) (**1/2) Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Γουόνγκ
Πρωταγωνιστούν: Γκραντ Ρόζενμεγιερ, Χέιντεν Ζίτο, Ράβι Πατέλ, Γκαμουρέι Σιντιμπέ, Ζανίν Γκαράφαλο
Τρεις νέοι με ειδικές ανάγκες το σκάνε από τις οικογένειές τους κι επιχειρούν ένα ένα παράτολμο road trip στο Κεμπέκ με σκοπό να χάσουν την παρθενιά τους.
Συμπαθέστατο ριμέικ μιας διάσημης βελγικής επιτυχίας («Hasta La Vista») από το 2011 που με τη σειρά της βασιζόταν σε ένα υπαρκτό συμβάν από τη γειτονική Ολλανδία. Η αφοπλιστική χάρη τούτης της ιδιοσυγκρασιακής και απόλυτα feelgood δραμεντί δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη, ενώ η ταχύτητα που πηγαινοέρχεται μεταξύ γέλιου και συγκίνησης το σενάριο είναι για σεμινάριο. Κρίμα μόνο που στις ακαταμάχητες περιπέτειες των τριών ηρώων επιλέγεται να μπει στο τέλος ένας αχρείαστος γλυκανάλατος και πέρα ως πέρα politically correct συμβολισμός –το ερωτικό ειδύλλιο του τυφλού με την οδηγό τους– προκειμένου να κλείσει ιδανικά το σχόλιο περί αποδοχής της διαφορετικότητας.
Ο τρόπος που ο Μπεν ανακαλύπτει ότι η αγαπημένη του σύζυγος τον απατά μετά από πέντε χρόνια γάμου είναι σοκαριστικός και αναφέρεται ως παράδειγμα από τον ψυχολόγο του προς τους άλλους ασθενείς του ότι πάντα υπάρχει κάτι χειρότερο κι αυτό είναι η ιστορία του Μπεν. Ευτυχώς που στην κρίσιμη ώρα έρχεται ένας φίλος από τα παλιά και σώζει τον ήρωα από τα χειρότερα.
Γαλλική κωμωδία της σειράς που πίσω από το χαζοχαρούμενο ύφος του πρωταγωνιστή της κρύβει τις παραδοσιακές γαλλικές νευρώσεις: επιφανειακά και γλυκερά μηνύματα περί έρωτος και άλλων δαιμονίων, αντρικές γουρουνιές και παρέλαση στερεοτύπων και προσχηματικών συμβόλων και χαρακτήρων, μαζικές υστερίες και παλιμπαιδισμοί σε καταστάσεις που σταματά η λογική. Πάλι καλά που υπάρχουν 2-3 κωμικά εύστοχα αστεία και ο αυτοσαρκασμός της λατρείας του πυροβολημένου ήρωα με τους Kool and the Gang. Ή μήπως δεν είναι αυτοσαρκασμός αλλά κανονική δήλωση λατρείας;
Ακόμη
»»» Το «Ένα ντιβάνι στην Τυνησία» (ArabBlues) (-) κινηματογραφικό ντεμπούτο της Μανέλ Λαμπιντί είναι μια κωμωδία που προσεγγίζει την τυνησιακή κοινωνία μέσα από ένα μωσαϊκό διαφορετικών χαρακτήρων και ιδιόρρυθμων καταστάσεων.
»»» Το αρχετυπικό φιλμ νουάρ του Ζαν Πιερ Μελβίλ «Ο αστυνόμος» (****) φέρνει στο ίδιο κάδρο τους Αλέν Ντελόν και Κατρίν Ντενέβ σε μια ιστορία για ληστείες, μοιραίες γυναίκες, προδοσίες και ανελέητα κυνηγητά.
»»» Ο Λουί Μπουνιουέλ στην «Κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας» (***1/2) κατάφερε το 1972 να αποτυπώσει γλαφυρά όλη τη σάτιρά του πάνω στην παρακμή και την υποκρισία της αστικής τάξης.
