Ο Αλεξάντερ ζει στη Λιόν με τη γυναίκα και τα παιδιά του. Μια ημέρα μαθαίνει τυχαία ότι ο ιερέας που τον κακοποίησε, όταν ήταν πρόσκοπος, εξακολουθεί να δουλεύει με παιδιά. Αποφασίζει να σπάσει τη σιωπή του και να βρει κι άλλα θύματα του ιερέα από εκείνη την εποχή παρά τις αντιδράσεις μελών της οικογένειάς του. Συγκεκριμένα η μητέρα του προσπαθεί να τον εμποδίσει να ολοκληρώσει τη δράση του, λέγοντας «από μικρός έτσι ήσουν και σου άρεσε να προκαλείς τις φασαρίες».
Το 2016 ο ιερέας της καθολικής εκκλησίας Μπερνάρ Πεϊνά κατηγορήθηκε για τη σεξουαλική κακοποίηση δεκάδων αγοριών στη Λυών. Ο Φρανσουά Οζόν, με αφορμή το συγκεκριμένο γεγονός, καταπιάνεται με τις λεπτομέρειες της αυθεντικής ιστορίας. Η κάμερά του εστιάζει στην προσωπική ζωή τριών ενήλικων αντρών που έχουν φτιάξει τις ζωές τους, αλλά οι πληγές από την παιδική ηλικία τους παραμένουν ανοιχτές. Παρακολουθούμε μέσω μιας ηθελημένα ψυχρής γραφής, η οποία θυμίζει ντοκιμαντέρ, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις πράξεις των θυμάτων που αποφασίζουν να μιλήσουν. Το κρίσιμο σημείο για να αποκαλυφθεί η αλήθεια είναι όταν διαπιστώνουν ότι ο εν λόγω ιερέας (ο Οζόν δεν χρησιμοποιεί ψευδώνυμο αλλά αποκαλύπτει την ταυτότητα του ιερέα, κάτι που ενόχλησε αρκετούς αφού η δίκη δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμη μέχρι τη στιγμή που η ταινία προβλήθηκε τον περασμένο Φεβρουάριο στο Βερολίνο κερδίζοντας μάλιστα την Αργυρή Αρκτο) παραμένει όχι απλώς ζωντανός –«νόμιζα ότι είχε πεθάνει» λέει ένας από τους χαρακτήρες– αλλά ενεργός και μάλιστα εξασκεί ακόμη τα ιερά καθήκοντά του δίπλα σε παιδιά. Παρά την ξεκάθαρη μυθοπλαστική αφήγησή της η ταινία ενόχλησε αρκετά και σύμφωνα με τον Οζόν υπήρξαν προσπάθειες λογοκρισίας της, ενώ κάποια στιγμή ήταν αμφίβολο αν θα έβγαινε καν στις αίθουσες. Ο λόγος έχει να κάνει με την κριτική που ασκεί ο σκηνοθέτης στη στάση και κυρίως τη σιωπή της επίσημης Εκκλησίας απέναντι στο θέμα της παιδοφιλίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: όταν η οικογένεια ενός παιδιού καταλαβαίνει γύρω στις αρχές των 90s ότι κάτι δεν πάει καλά με τον συγκεκριμένο ιερέα, ζητά την απομάκρυνσή του από τα παιδιά με κόσμιο τρόπο (η παροιμιώδης γαλλική ευγένεια γίνεται σκόνη από τον Οζόν) που εκδηλώνεται κυρίως μέσω επιστολών τόσο στον ίδιο όσο και στην αρχιεπισκοπή της Λιών. Η τελευταία διαβεβαιώνει την οικογένεια ότι θα ικανοποιηθεί το αίτημά της, κάτι που δεν έγινε ποτέ. Για 20 και πλέον χρόνια ο ιερέας συνέχισε τη δράση του και ήρθε σε επαφή με εκατοντάδες αγόρια. Χωρίς να γίνεται στιγμή μελό, αλλά με ολοφάνερο πάθος για το «δίκιο που πνίγει» τους ήρωες (σε ένα δεύτερο επίπεδο το φιλμ μιλά για τον εύθραυστο συναισθηματικό κόσμο των αντρών και τη δυσκολία έκφρασής του), ο Οζόν υπογράφει την πιο τίμια, άρτια, τολμηρή και πολιτική ταινία του εδώ και αρκετό καιρό.
20°
