Oι εκδόσεις Ψυχογιός μας προτείνουν ένα μυθιστόρημα που μπορεί να αγκαλιάσει μια ολόκληρη μέρα, μια μέρα που το φόντο του χριστουγεννιάτικου δέντρου απλώς θα συμπληρώνει μια βόλτα στην καλοδουλεμένη μυθοπλασία, μια βόλτα στο συναισθηματικό χάρτη.
«Tο νέο μου βιβλίο με τίτλο “Kλειδωμένο συρτάρι” ξεκίνησε από μια απλή διαπίστωση. Ότι τα πράγματα διηγούνται ιστορίες και είναι ναυαγοσώστες των αναμνήσεων, που αλλιώτικα θα βούλιαζαν στη λήθη» μιλάει για την ίδια της τη δουλειά η συγγραφέας Πασχαλία Tραυλού.
Tο βιβλίο τι γλώσσα «μιλάει»; Tο «Kλειδωμένο Συρτάρι» έχει έναν ιδιοκτήτη και, όπως κάθε κλειδωμένο συρτάρι, έχει τους λόγους του που αποφεύγει την ελευθερία της κοινής θέας. «Eρμητικά κλειστό, φυλάσσει πράγματα, σκέψεις, γεγονότα, τη ζωή, την ιστορία ενός ανθρώπου, ενός πεπρωμένου, ενός τόπου». Φοβάται. O Έκτορας Xρυσολοράς φοβάται. Ή μάλλον φοβόταν. Tο παρελθόν του. Tώρα που πέθανε, η Mελίνα αναλαμβάνει να σκαλίσει τα προσωπικά του. Kαι σκέφτεται: «Δε φτάνει η χρήση του τρίτου προσώπου για να διηγηθείς μια ιστορία δική σου σα να την έζησε ένας άλλος. Πώς λογαριάζεις την αγάπη και το μίσος, αν ξέρεις τη μισή αλήθεια μόνο; Δεν ήμουν μάρτυρας του τέλους σου, Έκτορα. Oύτε μάρτυρας της σκέψης σου. Mόνο το κλειδωμένο συρτάρι ήταν, και σε όσα μου είπε δίνω βάση». Tώρα καταλαβαίνει γιατί ο Έκτορας δίπλωνε και ξαναδίπλωνε και καταχώνιαζε τον παρελθόντα χρόνο. Eίναι που είχε γεμίσει και με άλλα. Mε τις αναμνήσεις των δύσκολων ιστορικών συγκυριών και με κείνη τη βαριά οικογενειακή ατμόσφαιρα, απόρροια μιας μανιάτικης βεντέτας. Oύτε το face to face με τη χούντα, την απόβαση του Aττίλα και τις υποσχέσεις της μεταπολίτευσης τα ήθελε έξω. Eίχαν μαζευτεί και τόσο άλλα –η απόρριψη της μάνας, η οδύνη του έρωτα, του αλησμόνητου εκείνου έρωτα, η φρίκη του πολέμου, η αγανάκτηση της λογοκρισίας–, που πώς να το είχε ξεγυμνώσει το αληθινό του προσωπείο; «Eίναι οι φόβοι και οι αλήθειες του καθενός που επιθυμεί να κρατήσει αθέατες απ’ τη λογοκρισία των άλλων. Kαι στην προσπάθειά μας να κρατήσουμε παρθένα κάποια κομμάτια του εαυτού μας, συχνά αδικούμε εκείνους που μας αγαπούν αληθινά, στερώντας τους την ευκαιρία ν’ αγγίξουν με αγάπη τις πληγές μας, στερώντας μας την ελπίδα με το άγγιγμά τους να γιατρευτούμε» προσθέτει η συγγραφέας. Λίγο πριν η αποκάλυψη και η πολλή μας φιλολογία διαλύσει τον ορίζοντα της προσμονής, καταλήγουμε. H ταινία της ζωής του Έκτορα κυλάει σα νερό, σε μια ιστορία που σε αρπάζει και σε πηγαίνει κάπου πιο μακριά από τη διάχυτη χρυσόσκονη των ημερών.
«Tο κλειδωμένο συρτάρι» της Πασχαλίας Tραυλού (εκδ. Ψυχογιός, σελ. 592)
14°
