Έβλεπα τις προάλλες στο TV5 ένα ρεπορτάζ για το Shakespeare and Co. Λειτουργεί από το ’51 στο Παρίσι στα πρότυπα του θρυλικού βιβλιοπωλείου της εκδότριας του Τζόις, Σίλβια Μπιτς, που είχε ανοίξει το ’21 και έκλεισε με τη γερμανική εισβολή. Είναι το μόνο στον κόσμο που διαθέτει κρεβάτια για ξέμπαρκους συγγραφείς, υπό τον όρο ότι θα αφήνουν πίσω ένα μικρό αυτοβιογραφικό κείμενο. Πόσες σελίδες έχουν μαζευτεί μέχρι σήμερα; 35.000!
Πολλά δάκρυα χύθηκαν για το βιβλιοπωλείο της Εστίας, και αληθινά και κροκοδείλια. Διαχειριστικά προβλήματα στη Σόλωνος υπήρχαν και επί «ευημερίας». Τόσο η κρίση, όμως, όσο και η έλλειψη καλλιέργειας της υποτιθέμενης αστικής μας τάξης, του έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα.
«Τσαούσα», «εξωστρεφής», «αλέγκρα» – η κυρία Μάνια, σύμφωνα με τον Πέτρο Τατσόπουλο. «Το γραφείο-σαλόνι της, καταφύγιο πολύ διαφορετικών ανθρώπων, ήταν δημιούργημα του χαρακτήρα της. Φτιάξαμε, όμως, τον τύπο του Έλληνα που κατά βάθος χέστηκε για το ότι έκλεισε».
Το δυναμικό του «Διαβάζω» επέστρεψε με το ψηφιακό περιοδικό οanagnostis.gr, που καλύπτει κι άλλα θέματα πέραν των βιβλιοφιλικών. Η ζωή συνεχίζεται και για τις εκδόσεις της «Εστίας», απ’ όπου μόλις κυκλοφόρησε το υπέροχο όσο και μελαγχολικό «Από μέλι και γάλα» του Ζαν Ματέρν (μετ. Εύα Καραΐτίδη).
Το στερεότυπο θέλει τους κινηματογραφιστές μας να μην πολυδιαβάζουν. Στη λίστα πάντως εκείνων που γράφουν ήρθε να προστεθεί κι η Ελισάβετ Χρονοπούλου. «Φοράει κοστούμι» (Πόλις): ιστορίες μικρού μήκους που θυμίζουν πως η ζωή δεν είναι σινεμά. Η ζωή «είναι μια λήψη χωρίς πρόβα», με την κάμερα να τραβάει συνέχεια και με τα λάθη να πληρώνονται...
«Τι κάνει ο πρωθυπουργός αργά τη νύχτα σπίτι του»; Η απάντηση στον τόμο του Τόπου με τα «Άπαντα» του Γιάννη Κοντού. Εκεί το απραγματοποίητο όνειρό του –«η ομαδική εκτέλεση των διευθυντών»–, εκεί κι η φαντασίωση: «Αυτή η κοπέλα είναι χάρτινη, είναι μολυβένια. Όταν όμως τη φιλάω στον αφαλό, περνάω ανέμελα σφυρίζοντας στο δάσος και κατασκηνώνω στο εύκρατο βουναλάκι της»…
16°
