Συνάντηση μ’ ένα νέο ποιητή

Πρώτα πήρε τηλέφωνο: «Να σας φέρω μια ποιητική συλλογή που έχω εκδώσει μόνος μου;»«Πόσο χρονών είστε;» «Είκοσι τριών». Όταν ήρθε ν’ αφήσει το βιβλίο του, βρήκε τη Γεωργία. «Τον λένε Γιάννη Καλκούνο. Ξέρεις πόσοι έρχονται εδώ ν’ αφήσουν κάτι. Νομίζω, όμως, πως αυτό το παιδί έχει κάτι διαφορετικό» μου είπε μετά, «είναι τόσο ευγενικό, αλλά και χαρούμενο, ενώ η ποίησή του τόσο λυπημένη». Διαβάζω το ποίημα με τίτλο «Κ.» από τη συλλογή του με τίτλο «Δάκρυμα» (εκδ. Δρόμων, www.ekdoseisdromon.gr):

«Με τον Κάφκα ήμαστε συμμαθητές/ έφτιαχνε σαΐτες και τις έκρυβε/ μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι/ Ο Καρυωτάκης ήταν καινούριος/ ένα χρόνο έμεινε – περαστικός/ Ο Καμύ ήταν ξένος/ δεν μιλήσαμε ποτέ στο διάλειμμα/ Καλκούνε, στον πίνακα»

Γιάννη, γιατί γράφεις ποίηση;

Γιατί διαβάζω.

Γιατί ποτέ δεν πήγα στο ωδείο.

Γιατί παράτησα νωρίς τη ζωγραφική.

Για να δω γραμμένα όσα δεν διάβασα.

Για να φωτογραφίσω σκέψεις και εικόνες.

Για να εκφραστώ.

Γιατί;