Το θυμάμαι σαν τώρα. Είμαι λίγο μικρότερος από επτά ετών. Μεσημέρι και έρχεται ο πατέρας μου στο σπίτι. Κρατάει μία φρατζόλα ψωμί, τυλιγμένη σε λεπτό χαρτί. Πίσω της κρύβεται ένα κατακόκκινο εξώφυλλο. Αδιαφορώ για το ψωμί και ορμάω με λαχτάρα στο έντυπο. «Μικρός Σερίφης Νο1. Εν ονόματι του νόμου». Πιστολίδι, κάκτοι και φονικοί κροταλίες. Αυτό ήταν. Βρήκα την δική μου απάντηση στον «Μικρό Ήρωα» του αδερφού μου!
Έκτοτε οι Τετάρτες (στο νησί το περιοδικό έφτανε με μία ημέρα καθυστέρηση) έχουν συντροφιά τον Τζιμ Άνταμς ή Δημήτρη Αδαμόπουλο, το ατρόμητο ελληνόπουλο που επιβάλει το νόμο στη μακρινή Άγρια Δύση συντροφιά με τον Πεπίτο Γκονζάλες (με τον γάιδαρό του), τον Τσιπιρίπο (με το τόξο του) και την Ντιάνα (με το εφαρμοστό παντελόνι και τις ψηλές σέξι μπότες). Από καιρού εις καιρόν, εμφανίζεται και ο Ζορρό, αλλά όχι όπως τον ξέρουμε, τις περισσότερες φορές την δουλειά την έκανε ο δικός μας, που ως Έλλην ήταν πιο καπάτσος από τον μασκοφόρο εκδικητή.
Στην τελευταία σελίδα υπογράφει ο δημιουργός αυτού του φανταστικού άγριου κόσμου όπου οι σφαίρες πέφτουν σαν χαλάζι αλλά σπανίως αγγίζουν τους ήρωές μας. «Κώστας Φωτεινός».
Ήταν το ψευδώνυμο του Πότη Στρατίκη. Μεσσήνιος όπως ο ήρωάς του και επίσης ατρόμητο ελληνόπουλο. Στα 14 του εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ, ήρθε νεαρός στην Αθήνα για να σπουδάσει, αλλά επειδή δεν έφταναν τα χρήματα, το έριξε στην συγγραφή. Συνεργάζεται με το οικογενειακό «Ρομάντσο», το πονηρό «Χτυποκάρδι», τη σχεδόν παράνομη «Μάσκα». Εκεί αρχίζει να γράφει αστυνομικές και γουέστερν ιστορίες υπογράφοντας με ξένα ονόματα, δίνοντας μία νότα λογοτεχνικού κοσμοπολιτισμού στα λαϊκά αναγνώσματα. Μεροδούλι μεροφάι.
Το 1962 αποφασίζει ότι ήρθε η ώρα του δικού του περιοδικού. Τον συνδράμει ο φίλος του ικανότατος σχεδιαστής Θέμος Ανδριόπουλος και έτσι φτάνει καλπάζοντας στα περίπτερα ο «Μικρός Σερίφης». Επί 1.468 εβδομάδες κατατροπώνει χιλιάδες κακούς, παραμένοντας πάντοτε μικρός, σε αντίθεση με την επιχείρηση του Πότη Στρατίκη.
Το 1968 στέλνει για πρώτη φορά στα περίπτερα ένα άλλο καουμπόι που κι αυτός κυνηγάει τους παράνομους. Είναι ο Λούκυ Λουκ, ο οποίος κυκλοφορεί με ελληνικά εξώφυλλα (μάλλον σχεδιασμένα από το Θέμο Ανδριόπουλο), έχοντας στο πλευρό την Ντόλλυ, η οποία στον υπόλοιπο κόσμο είναι αρσενικό και ονομάζεται Τζάμπερ! (Σύμφωνα με το θρύλο, Ντόλλυ ήταν η κόρη του εκδότη που για να την τιμήσει βάφτισε με το όνομα της ένα χάρτινο άλογο)...
Όταν οι καουμπόηδες αποσύρθηκαν ή έφυγαν για άλλους εκδοτικούς, ο Πότης Στρατίκης έγραψε γύρω στα 20 βιβλία με θέμα την αρχαία ελληνική ιστορία και συνέχισε να ασχολείται με τα γράμματα μέχρι πριν από λίγες ώρες.
Ήταν 93 ετών όταν κοίταξε ψηλά και άκουσε τον Πεπίτο να φωνάζει «Αρίμπα». Τα βέλη του Τσιπιρίπο έδειχναν τον δρόμο και ένα αγόρι από την Καλαμάτα πετούσε στο χάρτινο παράδεισο όπου δεν υπάρχει χώρος για εξάσφαιρα και αυτό θα τον δυσκολέψει.
13°
