Το καλοκαίρι του 2015 η Όλγα Αλεξοπούλου, που παράλληλα υπηρετεί και την «τέχνη του δρόμου» με μεγάλες διεθνείς διακρίσεις, ολοκλήρωσε στην παραλία Βοτσαλάκια του Πειραιά μια τεράστια τοιχογραφία, ίσως τη μεγαλύτερη στην Ελλάδα. Η Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά, που παρακολουθεί τις εξελίξεις της Τέχνης, ζήτησε από τη ζωγράφο και street artist να παρουσιάσει το έργο της σε μια ατομική έκθεση υπό τον τίτλο «Εγρήγορση».
Έχοντας εκθέσει το έργο της σε μουσεία και γκαλερί ανά τον κόσμο, η Αλεξοπούλου θα παρουσιάσει τα τελευταία έργα της στην έκθεση. Η κατάσταση της συνείδησης που είναι σε ετοιμότητα, είναι όρος για την καλλιτεχνική δημιουργία. Τα έργα που θα παρουσιαστούν στην έκθεση είναι ζωγραφικοί πίνακες πάνω σε χειροποίητη πορσελάνη από την αρχαία πρωτεύουσα της πορσελάνης στην Κίνα, φωτογραφίες αλλά και πίνακες με μελάνι πάνω σε χαρτί.
Ο συγγραφέας Αλέξανδρος Μασσαβέτας γράφει: «Στα έργα της οι εικόνες της φύσης κυριαρχούν απόλυτα – η ανθρώπινη παρουσία, όποτε υπάρχει, δηλώνεται έμμεσα και φευγαλέα. Ο άνθρωπος εμφανίζεται έκθαμβος μπροστά στην γοητεία ή τις δυνάμεις του περιβάλλοντος – τον άνεμο, το νερό, το φως, το μυστήριο της νύχτας ή της απεραντοσύνης. Παραδομένος στο δέος που του προκαλούν, έχει παραιτηθεί από κάθε ιδέα ότι μπορεί να τις τιθασεύσει ή έστω να αδιαφορήσει γι’ αυτές. Ενίοτε, πρόκειται για μια ευχάριστη υποταγή στην σαγήνη που αναδύει ένα τοπίο, ένας έναστρος ουρανός, η όψη του νερού. Άλλες πάλι φορές είναι η δράση που κυριαρχεί – η φύση αποτυπώνεται σε μια σκηνή γεμάτη δραματικότητα. Τρικυμίες, καταιγίδες, επιδρομές μορφών που θυμίζουν τέρατα μυθικά και παραμύθια καθηλώνουν τον θεατή, ενώ ήχοι και αντίλαλοι κάθε λογής τον βομβαρδίζουν. Η αίσθηση είναι εκείνη ενός αγώνα. Τίποτε δεν γνωρίζουμε για το πώς βρέθηκε η ανθρώπινη μορφή μέσα στο χάος αυτό, αλλά αμέσως συνειδητοποιούμε πως η μάχη είναι – για τον άνθρωπο – χαμένη. Ο φυσικός κόσμος που απεικονίζει η ζωγράφος θυμίζει περισσότερο εκείνον των ονείρων. Ακόμη και όταν πίσω από τα χρώματα και τις σκιές προβάλλουν στοιχεία οικεία, η σύνθεση δεν θυμίζει τον κόσμο όπως τον ξέρουμε. Διεγείρει μνήμες όχι από βιώματα, αλλά από φόβους, σκέψεις, ονειροπολήσεις και επιθυμίες. Είναι προφανές πως στην αναπόληση του φυσικού κόσμου, η καλλιτέχνις βρίσκει τόσο τον εφιάλτη όσο και την λύτρωσή της.»
14°
