Ο Αλέξης Βερούκας σχεδιάζει το εξώφυλλο της Athens Voice, μας παρουσιάζει μια σειρά από πρόσφατες δημιουργίες του και μιλάει αποκλειστικά στο σάιτ. Δείτε τα έργα του εδώ.
Πόλη ή εξοχή;
Πόλη ολοταχώς. Στην εξοχή παρελθόντος του απογεύματος με καταλαμβάνει πανικός και αυπνία. Δεν έχω μάθει να συμβιώνω με τα πουλάκια, δεν ξέρω πώς να τους φερθώ. Η μόνη μου επαφή, και πολύ ουσιαστική, με το ζωικό βασίλειο είναι οι σκύλοι μου.
Τοπία ή πρόσωπα;
Τα πρόσωπα, και το τοπίο μόνο στο βαθμό που τα αντανακλά. Οι μορφές μας και το βάσανο της ζωής μας είναι το θέμα που με απασχολεί στη ζωγραφική, και όχι μόνο για τα δικά μου έργα. Και στον Corot ακόμη το ζητούμενο είναι η συγκίνηση της απόστασης που βρισκόταν όταν ζωγράφιζε από μια ιταλική πόλη ή πολίχνη. Τα χωράφια στη σπορά τους ή στον θερισμό τους και οι γραμμές, παράλληλες και καμπύλες, ως μεταφορά ενός σώματος ανθρώπου, και όχι η φύση ελευθέρας βοσκής του βλέμματος.
Η φύση στο Άγιον Όρος είναι αυθύπαρκτη, αυτοτελής και αλώβητη: δεν αφορά όμως έναν ζωγράφο που θα είναι αμήχανος μπροστά της. Στον Παπαλουκά αυτή η Θεία Φύση γίνεται μόνο ο κάμπος του βάθους ενός αρσανά ή μιας σκήτης. Και ο Μονέ τις Νυμφέες του τις σκηνοθέτησε ακριβώς σαν πλατό του κινηματογράφου...Έφτιαξε τεχνητή λιμνούλα κλπ
Ο Edward Hopper έχει δώσει μια πολύ ωραία απάντηση: όλη μου τη ζωή το μόνο που θέλησα να ζωγραφίσω είναι το χρώμα του τοίχου όταν πέφτει πάνω του ο ήλιος του απογεύματος.
Μια εικόνα που αντικατοπτρίζει τη σχέση σας με την Αθήνα...
Η οδός Σωκράτους, που από τα 10 έως τα 15-16 μου χρόνια, είχα την τύχη να εξερευνήσω χάρη στον πατέρα μου, αφού εργαζόταν εκεί και μας έπαιρνε μαζί του, εμένα και τα δύο μου αδέρφια, για χαρτζιλίκι. Η γλυκιά αγάπη της αγοράς τότε και το κινεζικό σοκ αποστροφής της αγοράς σήμερα.
Στην επόμενή μου έκθεση, το φθινόπωρο που μας έρχεται, στην γκαλερί Thanassis Frissiras, θα είναι περίπου 10 αυτοπροσωπογραφίες μου μεγάλων διαστάσεων.
16°
