Ο Δ. Τυροβολάς στην Πανόρμου έχει τα άπαντα του ηλεκτρολογικού υλικού και εξυπηρετικό προσωπικό
Έχω ένα περίεργο φωτιστικό δαπέδου που όταν του καίγεται η λυχνία με τσαταλιάζει γιατί δεν παίρνει μια κοινή κανονική λάμπα του σουπερμάρκετ να ξεμπερδεύουμε (όχι ότι έχω πάντα πρόχειρη μια κοινή κανονική λάμπα του σουπερμάρκετ, ή αλλουνού). Η λάμπα του είναι μακρόστενη, μίνι, με δύο μπιμπίκια δεξιά-αριστερά και με ένα ριγέ συρματάκι μέσα στο γυαλί της. Καίγεται εύκολα, παρόλο που ισχυρίζεται η συσκευασία ότι είναι ανθεκτική, και για να την αλλάξεις χρειάζεσαι κατσαβίδι από αυτά με τα λαμπάκια, των ηλεκτρολόγων, για να μη τηγανιστείς πάνω στην τέχνη. Σκουντάς με το κατσαβίδι το ένα έλασμα ενώ σπρώχνεις ταυτόχρονα τη λάμπα. Η οποία πολλές φορές σπάει. Οπότε όταν την αγοράζεις παίρνεις δύο, μια και είναι σπάνια.
Photo by Arunodhai V/ Pexels
Τη σπάνια λάμπα τέλος πάντων μαζί με άλλες εκατό, σπάνιες και συνηθισμένες λάμπες, με διακόπτες, πολύμπριζα, ταυ, καλώδια, εξτένσιονς (όχι μαλλιών), σούκο, μούκο και δεν συμμαζεύεται, την έχει το κατάστημα «Δ.ΤΥΡΟΒΟΛΑΣ» στην Πανόρμου. Παλιά νόμιζα για κάποιον απροσδιόριστο λόγο ότι πουλάει τυριά το μαγαζί αλλά όταν μου κάηκε για πρώτη φορά η λάμπα πρόσεξα κατεβαίνοντας την Πανόρμου ότι πουλάει λάμπες – μαζί με οτιδήποτε έχει ηλεκτρικό χαρακτήρα σε ένα σπίτι, ή σε ένα καφενείο, ή οπουδήποτε. Οι άνθρωποι εκεί είναι αυτό που ψάχνω σε μαγαζιά ειδών για τα οποία δεν έχω ιδέα: εξυπηρετικοί με μια βαθιά αδιαφορία για την άγνοιά σου, ευγενικοί όσο χρειάζεται (δε θα γίνουμε και μπατζανάκηδες) αλλά κυρίως, με γνώση του άγνωστου για σένα αντικειμένου. Ειδικά όταν αρχίζεις να περιγράφεις τι θέλεις («Μια λάμπα με μακρύ πισινό που μπαίνει σε βαθουλωτό ρεσό, όχι ρεσό, το άλλο, πως το λένε, και με πλατύ κεφάλι από πάνω, δηλαδή ναι, όχι κεράκι, γλόμπο, απλώς με βιδωτή προβοσκίδα…») Το ότι καταλαβαίνουν οι σκληροί στα ηλεκτρολογικά επαγγελματίες τι εννοεί ο ποιητής, είναι ήδη ένα βήμα προς την τελειότητα.
24°
