Στίζω

Τρεις γυναίκες που βιώνουν, η κάθε μία με δικό της τρόπο, την έννοια της απώλειας και επιχειρούν να την πραγματευτούν συναντώντας τους εαυτούς τους. Οι ίδιες γυναίκες κάποτε πριν και κάποτε μετά. Στη νεότητά τους βιώνουν το μέλλον ως φόβο – στην ωριμότητά τους, το παρελθόν ως βασανιστική μνήμη. Ξεδιπλώνουν την αφήγησή τους χαράζοντας στίγματα και όντας εγκλωβισμένες μέσα σε άυλα όρια, τέτοια που θα αρκούσε απλώς να περπατήσουν ελάχιστα βήματα για να τα υπερβούν μα πιο συχνά αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν την απλότητα ενός τέτοιου εγχειρήματος με αποτέλεσμα η προσπάθεια που απαιτείται να είναι δυσβάσταχτη.

Τίποτα από ότι συμβαίνει στη σκηνή δεν τοποθετείται στον ίδιο χρόνο με εμάς ως θεατές παρά μόνο μια διαφάνεια μορφής που καθιστά τον χρόνο ως κάτι γνώριμο: δεν παρακολουθούμε αυτό που συμβαίνει, παρά μόνο αυτό που έχει ήδη συμβεί ταυτόχρονα με κάτι που θα συμβεί, κι ωστόσο όλα εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας. Ακόμα κι αν από αυτό δεν έχουμε διέξοδο, ενυπάρχει πάντα η πολύτιμη δυνατότητα των επιλογών, η πολλαπλότητα των οποίων μας φέρνει ακριβώς μπροστά σε κάτι που συχνά διαφεύγει.