Μακμπέθ. Η Βίβλος του Σκότους

Στο έργο του Σέξπιρ, σ’ αυτή την καταιγιστική διαδοχή αιματοβαμμένων σκηνών, αποτυπώνεται η άνοδος και η πτώση του ζεύγους των Μακμπέθ, μια παραβολή της τραγικής μοίρας του ανθρώπου και των συγκρούσεων της συνείδησης.

Στη μεταγραφή του Θεόδωρου Εσπίριτου, η ιστορία ξετυλίγεται όπως ένας ζοφερός εφιάλτης. Οι δαιμονικές μορφές του Μακμπέθ και της Λαίδης ταξιδεύουν από τη μεσαιωνική Σκωτία στο σήμερα, παγιδευμένες σε μια άχρονη αναβίωση του εγκλήματος και της ενοχής τους, ενώ το παγωμένο παλάτι του Ίνβερνες μετατρέπεται σ’ ένα ψυχικό τοπίο επώδυνης επίγνωσης και ανείπωτης φρίκης.

Η παράσταση εστιάζει αποκλειστικά στα δύο κεντρικά πρόσωπα της ιστορίας τα οποία, παραδομένα σε ένα φιλόδοξο όραμα εξουσίας, αποφασίζουν να εξοντώσουν τον Βασιλιά για να ιδιοποιηθούν τη θέση του. Μέσα από βασανιστικές αμφιταλαντεύσεις και βίαιες διαμάχες, ο Μακμπέθ και η Λαίδη εκτελούν τη μοιραία πράξη που θα τους ανυψώσει στο ύπατο αξίωμα, αλλά συγχρόνως θα τους εξορίσει στην έρημο όπου καιροφυλακτούν οι Ερινύες. Σαν δίδυμες ενσαρκώσεις του Κακού σε απεγνωσμένη αναζήτηση νοήματος, ακολουθούν το ματωμένο νήμα που οδηγεί από την ικανοποίηση της πιο μύχιας επιθυμίας τους στη ματαίωση από την ίδια την εκπλήρωσή της, στην τρέλα, τη συντριβή, τη μοναξιά και το θάνατο.

Πίσω από τον μύθο του Μακμπέθ ανιχνεύονται αναφορές σε μεσαιωνικές χρονογραφίες, ιστορικά γεγονότα της εποχής αλλά και προσωπικά βιώματα του Σέξπιρ, απηχήσεις από την Παλαιά Διαθήκη όπως το προπατορικό αμάρτημα και οι δέκα εντολές, καθώς και ζητήματα ηθικής τάξης, πίστης και υποταγής.

Έργο «καταραμένο» σύμφωνα με τη θεατρική παράδοση, παρά τη σκοτεινή αύρα που το περιβάλλει, εξακολουθεί να ανεβαίνει συνεχώς. Προβάλλοντας την πιο άγρια και νοσηρή όψη των ανθρώπινων συναισθημάτων και συμπεριφορών –αλαζονεία, πόθος της εξουσίας, φθόνος, φόβος, ενοχή–, μας συστήνει έναν κόσμο πυρακτωμένο από το πάθος μιας άλογης αυτοκαταστροφικής μανίας για δύναμη – το άλλο πρόσωπο της απελπισίας.