Δεν έχω τίποτα

Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

Χώρος λιτός. Δράση οριακή, ακραία. Λόγος κοφτός, σκληρός, εξομολογητικός. Χιούμορ. Πολύ χιούμορ. Πώς αλλιώς;

Τρία πρόσωπα. Δύο άντρες. Μία γυναίκα. Δύο καρέκλες. Ένα δωμάτιο. Κάπου, κάποτε. Πριν, τώρα ή μετά;

Χρόνος άχρονος. Ένας κόσμος σε καταστολή. Η συνείδηση διαμελισμένη, η μνήμη σβησμένη, η επαφή απούσα. Άνθρωποι πέφτουν από τις γέφυρες, άνθρωποι κρατούν μαχαίρια σαν κεριά. Μοναξιά. Σιωπή. Γέλιο τρελό.

Μέσα σε τέσσερις τοίχους ένα αντρόγυνο. Και ο τρίτος που εισβάλλει. Ο επισκέπτης. Έρχεται. Και διαταράσσει τους κανόνες.

Ένα πρόσωπο περισσότερο. Μια καρέκλα λιγότερη.

Η καρέκλα μου, η καρέκλα σου, η καρέκλα του, η καρέκλα της.

Kαρέκλα δική μου, δική σου, δική του, δική μας, δική μου, δική μου, δική μου.

Δεν έχω τίποτα.

Έχω κάτι. Μία καρέκλα.

«Οι ζωές μας είναι παράξενες και εύθραυστες και μόνο μία ικανότητα μπορεί να μας κρατήσει λογικούς: η συμπόνια. Ο άνθρωπος που δεν συμπονά, τρελαίνεται». Έντουαρντ Μποντ

Σκηνικό αποκάλυψης. Βρισκόμαστε στο δυστοπικό 2077: το παρελθόν έχει καταργηθεί και μαζί κάθετί που απειλεί να ξυπνήσει μνήμες. Η μαζική κατανάλωση έχει αντικατασταθεί από ένα βίο λιτό, απόλυτα υποταγμένο στους κρατικούς κανονισμούς. Μαζικές αυτοκτονίες, κύματα προσφύγων από τα ερείπια των παλιών πόλεων και στρατιώτες περιπολούν τους δρόμους, ελέγχοντας από τη σωματική επαφή μέχρι τη διάταξη των επίπλων στα σπίτια.

Η Σάρα είναι παντρεμένη με τον Τζαμς ο οποίος εργάζεται στην υπηρεσία περιπολίας. Ένας άντρας εμφανίζεται στο σπίτι τους για να ισχυριστεί ότι είναι ο αδερφός της Σάρας. Aπρόσκλητος, θα διεκδικήσει το χώρο του, θα καθίσει σε μία από τις 2 καρέκλες του σπιτιού και θα αποκαλύψει μια φωτογραφία και μαζί όλες τις μνήμες που αποτυπώνονται πάνω της. Η τάξη πραγμάτων διαταράσσεται.

Οι έννοιες της βίας, της εξουσίας και της ανθρωπιάς αναδύονται προκλητικά μέσα από τον αιχμηρό και λιτό λόγο του συγγραφέα σε ένα σκηνικό έντασης και αμηχανίας, μία σκοτεινή αλλά και καυστικά χιουμοριστική ματιά στο πιθανό μέλλον της ανθρωπότητας.