Δον Ζουάν ή Η πέτρινη ευωχία

«Όλες οι διαστροφές που είναι στη μόδα θεωρούνται αρετές».

Η παράσταση, χωρίς να παραβλέπει το μύθο του γυναικοκατακτητή, αφηγείται την ιστορία του Δον Ζουάν πέρα από το ιστορικό πλαίσιο της εθισμένης στην υποκρισία και την ακολασία γαλλικής αυλής του 17ου αιώνα, στην οποία ασκεί κριτική ο Μολιέρος. Ο κεντρικός ήρωας, άκρως γοητευτικός μέσα στην «αντισυμβατικότητά» του, που προσδιορίζεται όχι φύσει αλλά θέσει, κινείται στο κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον εκμεταλλευόμενος στο έπακρον τα προνόμια της τάξης του. Αρνούμενος όμως να αποδεχθεί το πλέγμα κανόνων και συμπεριφορών που η τρέχουσα κοινωνική ηθική επιβάλλει, λειτουργεί εντέλει ως μηδενιστική δύναμη που αντί να μεταστοιχειώνεται σε αναγεννητική επαναστατική ορμή, καταλήγει σε μια ατομοκεντρική καταστροφική λαίλαπα.