«Ευτυχισμένες μέρες» στο Olvio 

Η Γουίνι, θαμμένη στα συντρίμμια της ζωής της, μέσα σε ένα απέραντο σύμπαν, προσπαθεί "να διάγει την ημέρα της". Μιλάει ακατάπαυστα. Ο Γουίλι σέρνεται τριγύρω και δίνει νόημα στη φωνή της Γουίνι, γιατί υπάρχει κάποιος που την ακούει. Δε μιλάει μόνη της στην ερημιά.

Την Γουίνι δεν μπορούμε να την αντικρίσουμε με οίκτο, συγκατάβαση ή απόσταση. Είναι ένα από τα πιο συμπαθητικά πρόσωπα που έχει πλάσει το θέατρο. Μας αγγίζει συναισθηματικά με μια βαθιά, αλλά αμήχανη συμπάθεια, γιατί απλά συμπάσχει με τους βαθύτερους φόβους και τις ανησυχίες μας.

Το έργο είναι ένα ποίημα, αφιερωμένο στην αγωνία της ανθρώπινης ύπαρξης, στην ανάγκη να μοιραζόμαστε και να υπάρχουμε μέσω των άλλων, στη συνεχή φθορά των πάντων μέσα στον ατελείωτο χρόνο, στις καθημερινές συνήθειες και στα "πράγματα" που γλυκαίνουν τον χρόνο, στον αγώνα της επιβίωσης μέσα σε οποιοδήποτε εγκλωβισμό, σωματικό - ψυχικό - πνευματικό, με υπομονή και διεκδικώντας πάντα μια ακόμη ευτυχισμένη μέρα.

ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Ο Σάμιουελ Μπέκετ είναι ίσως ο πιο αισιόδοξος συγγραφέας που έχω συνδιαλλαγεί μαζί του. Είναι τόσο βαθιά ανθρώπινος, με τεράστια αγάπη σε αυτό το θείο δώρο, που αποκαλούμε ζωή! Οι ήρωες του, πάντα σε δύσκολες ή εξαιρετικές συνθήκες, δεν τα παρατούν ποτέ. Αγωνίζονται πάντα για μια ακόμη ευτυχισμένη μέρα.

Ο Μπέκετ, σε αυτό το φιλοσοφικό αριστούργημα, μας λέει ότι το μοίρασμα σε μια οποιαδήποτε σχέση, ανάμεσα στους ανθρώπους, μπορεί να είναι μεν σχετικό, ποιοτικά και ποσοτικά αλλά είναι απολύτως αναγκαίο!

Ευτυχισμένες στιγμές υπάρχουν μόνο όταν τις μοιραζόμαστε.

Και αν η ζωή μας είναι ένα άθροισμα ατελείωτων στιγμών, αξίζει ο αγώνας για μια ακόμη ευτυχισμένη στιγμή, που θα ονοματίσει ευτυχισμένη και την ημέρα.

Δημήτρης Κανέλλος