Πριν τη φόνισσα

Ο Παπαδιαμάντης με πολλές αφορμές μιλάει για την υπεροχή της αλήθειας έναντι των επινοήσεων στην τέχνη του. «Χρονικό» θα την χαρακτηρίσει ο Π. Μουλλάς όπου «ο αφηγητής εμφανίζεται   με την πραγματική ταυτότητά του ή κρύβεται πίσω από ψευδώνυμα, περνά από το πρώτο στο τρίτο πρόσωπο (ακόμα και στο δεύτερο, σαν να απευθύνεται στον εαυτό του….), κάνει μικρές ή μεγάλες παρεκβάσεις, ανοίγει παρενθέσεις, διακόπτει την ιστορία του για να μιλήσει άμεσα στον αναγνώστη…

 Στη συγκεκριμένη παράσταση μελετάμε τη θέση που καταλαμβάνουν στη ζωή του οι γυναίκες μέσα από την αποκαλυπτική, αυτοβιογραφική παραγωγή του. Είναι οι ηρωΐδες του έργου του γιατί πρωταγωνιστούν και στη ζωή του. Τα διηγήματά του μπορούμε να πούμε ότι εμποτίζονται από τη δεινή κοινωνική θέση του άπιαστου αέρινου και συνάμα στιβαρού και μοχθηρού  ακόμη πλάσματος που μπορεί να γίνει η γυναίκα.

Οι γυναίκες - κορίτσια, παντρεμένες και γεροντοκόρες- έχουν μια δύναμη, δαιμονική για κάποιους και πηγή δεινών για άλλους, που είναι η δύναμη της τεκνοποιίας.

Γύρω από αυτή την θεματολογία κινούνται τα κείμενα: 

Η στοιχειωμένη καμάρα, Η φωνή του δράκου, Οι μάγισσες, Το νησί της Ουρανίτσας. Ένα «ευήκοον ους» χρησίμευσε ως διαμεσολαβητής και μας μετέφερε τα πάθη τους. Με αυτό τον τρόπο το κοινό εισβάλλει στις γυναικείες ιστορίες με οδηγό τον κοινωνικό και αισθαντικό Παπαδιαμάντη.