Επάγγελμα πόρνη

Κομψή, φιλοσοφημένη, εκκεντρική, εστέτ, μαγκιόρα, σκληρή, τρυφερή,  η Λιλή Ζωγράφου περνάει διά πυρός και σιδήρου και βγαίνει νικήτρια – μιας και η ουσία της δεν αλλοιώνεται καταμαρτυρώντας πως η ζωή νικά!

Η ζωή νικά. Έχοντας το μότο αυτό ως πηγή έμπνευσης, ο Ένκε Φεζολλάρι σκηνοθετεί την Αλεξάνδρα Παλαιολόγου στο κεφάλαιο «Ιστορίες της Χούντας» του βιβλίου «Επάγγελμα πόρνη» της Λιλής Ζωγράφου. Δύο ιστορίες, αυτοβιογραφικές, που δίνουν το στίγμα της εποχής και σκιαγραφούν τη συγγραφέα-ορόσημο της Ελλάδας της μεταπολίτευσης: μίας γυναίκας αγωνίστριας ενάντια σε κάθε μορφή βίας. Σε κάθε καθεστώς που εξαθλιώνει την ανθρώπινη υπόσταση και σε κάθε αυτεπάγγελτη εξουσία που στερεί τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.

Ιστορία πρώτη

Χούντα. Στη συγγραφέα απαγορεύεται να εξέλθει της χώρας λόγω πολιτικών πεποιθήσεων με πρόφαση την μη άσκηση του επαγγέλματος της δημοσιογραφίας που αναγράφεται στο διαβατήριό της. Η Ζωγράφου πολεμώντας με χιούμορ το παράλογο καθεστώς, αλλάζει ιδιόγραφα το επάγγελμα της σε «Πόρνη - ελευθερίων ηθών» με συνέπειες τραγελαφικές.

Ιστορία δεύτερη

1973. Μετά την απόπειρα αυτοκτονίας της, παραμονές πρωτοχρονιάς, νοσηλεύεται σε ψυχιατρική κλινική. Εκεί γινόμαστε μάρτυρες της απάνθρωπης συμπεριφοράς του προσωπικού, που φτάνει στα όρια του εξευτελισμού. Η συγγραφέας, δεμένη στο κρεβάτι, πέφτει θύμα βιασμού από νυχτερινούς φύλακες. Εντούτοις δεν αποδυναμώνεται. Η τραυματική της εμπειρία την εξωθεί στην κατά μέτωπο σύγκρουση με τους ιθύνοντες και την καταγγελία της σαθρής λειτουργίας του νοσηλευτικού οργανισμού.

«Όχι, η επανάστασή μου, δεν θα στρεφόταν κατά του κατεστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη. Η γη έτσι κι αλλιώς δεν χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Όπως δεν χωρά άλλα φερέφωνα» -Λιλή Ζωγράφου