Ο «Δεσμώτης» της Νατάσας Σίδερη

Το έργο μιλάει αλληγορικά για την κρίση χρέους που ξέσπασε πριν λίγα χρόνια στην Ελλάδα, και τις δεσμεύσεις /δεσμά της χώρας μας προς τους φίλους δανειστές της. Μέσα στο περιβάλλον της οικονομικής κρίσης που ακόμα ζούμε, αναζητώντας, πότε ατομικά και πότε συλλογικά, τρόπους επιβίωσης αλλά και διεξόδου από την κρίση, το έργο δίνει τη δυνατότητα στην παράσταση να μιλήσει ευρύτερα για τη δέσμευση και το χρέος, την υποχρέωση και την ευγνωμοσύνη στον «ευεργέτη», για τη θέση και τη σχέση του ατόμου με τους άλλους, την ατομική ευθύνη, την ελευθερία, τα αδιέξοδα και όλα εκείνα τα δεσμά, μικρά ή μεγάλα, πραγματικά ή ψεύτικα, που μας κρατούν δεσμώτες.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Ο Νήφος εκμυστηρεύεται στο φίλο του Κάλλιο πως δεν έχει τα χρήματα για να πληρώσει τη δόση του δανείου και κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του. Ο Κάλλιος προσφέρεται να του τα δανείσει. Ο Νήφος δέχεται, και σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προθυμοποιείται να αναλάβει κάποιες εργασίες ανακαίνισης στο σπίτι του φίλου του. Παίρνει άδεια από τη δουλειά του, η άδεια τελειώνει, αλλά οι εργασίες όχι. Το ίδιο και οι απαιτήσεις του δανειστή προς τον οφειλέτη. Το άτυπο συμβόλαιο μεταξύ φίλων σταδιακά εξελίσσεται σε σχέση υποτέλειας, χωρίς ποτέ να παραβιάζονται οι κανόνες της αστικής ευγένειας. Μόνη παράφωνη νότα σε αυτό το εύρωστο νοικοκυριό που πλάθει και φιλοξενεί ευσυνείδητους πολίτες, η κόρη της οικογένειας. «Ποτέ δεν θα σ' αφήσουν να φύγεις. Τώρα είσαι αιχμάλωτός τους, όπως κι εγώ».