«Μνήμη | Λήθη» του Δημήτρη Δημητριάδη

« Αν έχω κάτι να θυμάμαι, αυτό δεν είναι κάτι που το λέει εύκολα κανείς, έπειτ’ απ’ όλα όσα έχουν γίνει... αλλά μόνον αυτό μπορεί να μείνει τελευταίο, να μείνει για να ειπωθεί τελευταίο, αυτό που τόσο δύσκολα το λέει κανείς...»

Η παράσταση «Μνήμη | Λήθη» σε κείμενα του Δημήτρη Δημητριάδη, διερευνά τη σχέση του Ανθρώπου με τον Χρόνο και τα όρια της ύπαρξής του. Στο ενδιάμεσο λόγου, κίνησης και ζωντανής μουσικής (τσέλο και κρουστά), δημιουργείται ένας μεταιχμιακός χώρος όπου όλα εν δυνάμει αρχίζουν ή τελειώνουν. Ακούμε τη φωνή εκείνου που μιλάει σαν να μιλάει για πρώτη ή ίσως τελευταία φορά, μέσα από ό,τι φέρει η μνήμη και ό,τι σβήνει η λήθη.

Από τη μία, ο άνθρωπος που ζει μέσα από την επαναφορά στιγμών, μέσα από το ατέρμονο ξανά της μνήμης, επιλέγει να θυμάται μονάχα ένα: την αγάπη. «Επειτ’ απ’ όλα… μένει μόνο αυτή». Από την άλλη, στη λήθη, σ' ένα ακατοίκητο τοπίο χωρίς χρονολογία ούτε όνομα, έχουν όλα ξεχαστεί. Το σώμα όμως, που είναι το πρώτο και το τελευταίο, τα θυμάται όλα. «Το σώμα μου. Είναι όλη η ιστορία. Πόλεμοι. Εποχές. Αναταραχές. Δεν χρειάζεται να θυμάμαι. Επειδή έχω σώμα, ξεχνώ». H Μνήμη και η Λήθη, φαινομενικά αντίθετες αλλά βαθιά αλληλένδετες, αντιμάχονται αλλά και συγκλίνουν μέσα από την εκστατική κίνηση ή την ακινησία, το θόρυβο ή τη σιωπή, για να φωτίσουν τελικά τη σχέση του Ανθρώπου με τον έρωτα, την εξουσία, την πίστη, τον πόλεμο, τη ζωή και τον θάνατο – μέσα στην αέναη ροή του χρόνου.

Η Αλίκη Στενού, μετά το Piccolo Teatro di Milano όπου το χειμώνα του 2025 συνεργάστηκε ως σκηνοθέτιδα σε καλλιτεχνική φιλοξενία μέσω του Εθνικού Θεάτρου, παρουσιάζει το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη « ΜΝΗΜΗ | ΛΗΘΗ » στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.