«Εγώ δεν είμαι ο Μάνθος Μανδηλάκης» στο Θέατρο Αποθήκη

«Ο θάνατος είχε το δικό μου όνομα. Με είχε ήδη σκοτώσει… τους έλεγα πως είμαι ζωντανός. Δεν με πίστευαν.
Τον είχαν πιστέψει περισσότερο, απ’ όσο πίστευαν τα ίδια τους τα μάτια που τα κάρφωναν πάνω μου»                            

Η υπόθεση:

1929. Η μεγάλη απεργία στο εργοστάσιο Φωταερίου βρίσκεται σε εξέλιξη. Η Αθήνα βυθίζεται στο σκοτάδι από άκρη σε άκρη. Δύο άντρες θα αναμετρηθούν με την προδοσία. Ένας τρίτος άντρας θα τους ακολουθήσει θέτοντας το δίκαιο, ως μοναδική αλήθεια. Η απεργία ωστόσο, τους εξοντώνει, τους εξαγριώνει. Έχουν ήδη δώσει σ΄ αυτόν τον αγώνα περισσότερα απ’ όσα αντέχουν και η πίεση θα προκαλέσει τον θάνατο του ενός. Κάτω από ποιες συνθήκες; Το βαρύ ψέμα του νεκρού είναι μια πράξη θυσίας ή μήπως φόνος;

Στην παράσταση «Εγώ δεν είμαι ο Μάνθος Μανδηλάκης»  μαζί με τη μεγάλη ιστορία, παρακολουθούμε και τη μικρή ιστορία των ηρώων μας.  Η απεργία, ως το μεγάλο ιστορικό γεγονός, τους αναγκάζει να πάρουν θέση. Τα διλήμματα είναι σκληρά, καθώς η απεργία κρατάει πολύ και οι αντοχές τους δοκιμάζονται. Οι ήρωες θα δράσουν υπό πίεση και θα φανερωθούν πολλά σκοτεινά χαρακτηριστικά τους.

Η συγγραφέας και σκηνοθέτης Βίλια Χατζοπούλου σημειώνει: «στο έργο η μεγάλη απεργία και η ταραγμένη πολιτική κατάσταση της εποχής, είναι το βασικό σημείο σύγκρουσης των δύο ηρώων μας. Οι σκληρές συνθήκες και τα χαμένα μεροκάματα τους συνθλίβουν. Ο καθένας τους θα ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο επίλυσης του προβλήματος. Όλα θα οριστούν από τον χαρακτήρα τους, όπως συμβαίνει πάντα θαυμαστά στη δραματουργία. Οτιδήποτε  λοιπόν τους λείπει σε πολιτική γνώση, βούληση, σιγουριά συμπληρώνεται απ’ το βαθύτερο ένστικτό τους. Τα φυσικά, τα πιο ανέγγιχτα υλικά τους θα πάρουν τις δραματικές αποφάσεις που θα φτάσουν στην προδοσίας και θα οδηγήσουν την ιστορία πολιτικά, ηθικά, κοινωνικά».