«Κώδικας Defunctus» στο Faust

Σε κάθε μικρή και μεγάλη αφήγηση…
αυτοποιητικές διαδικασίες ηνιοχούν συστήματα και υποκείμενα. Ελευθερία δυσεύρετη. Ορίστηκε ως δικαίωμα. Όχι ως συναίσθημα. Ο έρωτας στην εμμένεια της νόρμας και του χρόνου.
Είμαστε ικανοί, διαθέσιμοι, να βιώσουμε την υπερβατικότητά του; 
Μήπως να ξανά ορίσουμε τους ορισμούς; 
Μπορούν ο έρωτας και η τέχνη να μεταποιηθούν σ’ εκείνα τα τελεστικά ενεργήματα που θα ηνιοχούν το σύστημα; 

Το έργο ασπάζεται την εξπρεσιονιστική φιλοσοφία, πριμοδοτεί το υποβλητικό φως και τον επιβλητικό ήχο ως σημαντικά περικείμενα της δράσης, θέτει στο προσκήνιο τον ονειρικό κόσμο της φαντασίας και το χάος των εννοιών, τον αποδομημένο εαυτό ως αποκύημα των κοινωνικών πρακτικών, τον έρωτα και το αντικείμενο του έρωτα ως δίπολο προς διαπραγμάτευση, αλλά και τον έρωτα ως στάση ζωής και πηγή καλλιτεχνικής έμπνευσης.