10: Θέλει καθημερινό πότισμα η ελευθερία, μάτια μου

Δέκα ερμηνευτές κι ερμηνεύτριες διαφορετικών ηλικιών αφηγούνται ενσώματα τη δική τους ελευθερία και διαπραγματεύονται επί σκηνής τα όρια μεταξύ προσωπικής και συλλογικής ελευθερίας, αφήνοντας το σώμα να μιλήσει για όσα θυμάται, νοιώθει, έχει ζήσει και καταγράψει. Εμπειρίες καταστολής κι απελευθέρωσης γίνονται το επίκεντρο της χορογραφικής διαδικασίας και δημιουργίας. Πώς ορίζεται η έννοια της ελευθερίας, όχι μόνο ιστορικά και φιλοσοφικά, αλλά μέσα από τις προσωπικές ιστορίες του καθενός μας, καθώς και των ερμηνευτών που καλούνται να συνυπάρξουν και να δημιουργήσουν ένα κοινό τόπο μέσα από τη διαφορετικότητά τους.

Τι σχήμα, τι χρώμα, τι μορφές παίρνει η ελευθερία στην καθημερινή μας ζωή;

Η ελευθερία είναι μπλε κι έχει μωβ χρυσόσκονη. Η ελευθερία είναι ηρεμία, είναι η θέα του ορίζοντα, βρίσκεται στη συνύπαρξη και τη μοναξιά, στο φόβο. Η ελευθερία γεννιέται με αγώνα και είναι δικαίωμα. Η ελευθερία είναι η ανεμπόδιστη ανάσα. Συνεντεύξεις από ανθρώπους διαφορετικών γενεών αποτελούν το έναυσμα της χορογραφικής έρευνας και μετασχηματίζονται σε κινητικό υλικό που εξερευνά παράλληλα τις έννοιες του σεβασμού, της ενσυναίσθησης και των ορίων που συν-διαμορφώνουν ένα κοινωνικό σύνολο. Σε μια περίοδο περιορισμού των ατομικών ελευθεριών, η χορογράφος καταπιάνεται με ένα επίκαιρο θέμα και μέσω αυτοσχεδιαστικών πρακτικών δημιουργεί από κοινού με τους ερμηνευτές και τις ερμηνεύτριες 10 διαφορετικές παραστάσεις.