«Το περίσσιο παιδί» στο Faust

Να μην τους παίρνει ο ύπνος. Να μπαίνουν να ψάχνουν αν αυτά που είδαν στην παράσταση είναι αλήθεια, αυτός αξίζει να είναι ο στόχος ~ Θανάσης Τριαρίδης

Το Περίσσιο Παιδί του Θανάση Τριάριδη, ένα αλληγορικό παραμύθι για τα εκατομμύρια παιδιά της υποσαχάριας Αφρικής που χάνουν τη ζωή τους καθημερινά σε συνθήκες σαν αυτές που βλέπουμε στην καρδιά του πολέμου στην Ουκρανία, ως μία καθημερινή, ισόβια, κανονικότητα εξαθλίωσης κι εξανδραποδισμού.

Ο ίδιος ο συγγραφέας έχει βιώσει το ταξίδι στην συγκινητική περιπέτεια της διακρατικής υιοθεσίας και τα τελευταία χρόνια είναι εμπνευστής και καθοδηγητής για πολλές νέες οικογένειες που τολμούν μια τέτοια επαναστατική πράξη αγάπης. Μια τέτοια οικογένεια αλληλεγγύης και συγκίνησης θα προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε κι εμείς στη σκηνή και στη ζωή. Σε ένα προσωπικό και συλλογικό πείραμα, σε μια συνθήκη πραγματικότητας πιο γενναία κι αλληλέγγυα από ποτέ ως τώρα. Παντελώς απροετοίμαστοι για μια τέτοια ευθύνη κι όμως πανέτοιμοι από τη γέννα μας, όλοι μαζί, θεατές ερμηνευτές, σε μια μεγάλη φαμίλια υπό διαμόρφωση. Σε ένα καλλιτεχνικό έργο που θα προσπαθήσουμε στη συνέχεια να ταξιδέψει σε σχολεία, σε αμφιθέατρα, σε φορείς, σε γειτονιές, σε όλη την πόλη, τη χώρα κι ίσως παραπέρα, τα ερχόμενα χρόνια. Όσο υπάρχουμε οι ζωντανοί.

ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ

Μη κοιμηθείς, φεγγάρι μου, μη σβήσεις απ’ τον ξύπνο μη κλείσεις το παράθυρο, μη μανταλώσεις πόρτες. Μονάχα άφησ’ ανοιχτά, να μπει το αεράκι να σου τυλίξει την καρδιά και να την ξεκαρδίσει. Να την ταΐσει στα πουλιά και στα σβηστά αστέρια να γίνει η νύχτα δάκρυα απ’ το παράπονό σου. Και σαν χαράξει η αυγή, και φύγει το φεγγάρι να μην τρομάξεις να χαθείς, μες στους πορτοκαλιώνες. Το μεσημέρι στις σπηλιές, το απόγευμα στα δάση και σαν πυρώσει δειλινό, στα άγρια τα βράχια. Κι ο κόσμος να περιγελά, πως σ΄ έχουν ξεκαρδίσει κι εσύ να πέφτεις στο γκρεμό, στο μαύρο της αγάπης.

* η παράσταση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Χρήστου Διαμαντή