«Το αντίδωρο» στο Θέατρο Παραμυθίας

ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ
Μία άστεγη γυναίκα συνομιλεί με την συνείδησή της 

ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ
Να φωτίσει από μία ιδιαίτερη  σκοπιά το πρόβλημα της αυτο- εγκατάλειψης, της μη εσωτερικής και εξωτερικής κίνησης, για  να αντιδιαστείλει τον ψυχικό και διανοητικό βάλτο στην ανάταση που δίνει στον άνθρωπο το φως, ως προσωπική τοποθέτηση, προσπάθεια, αγώνας, κρούση, σύγκρουση, ήττα, νίκη, υπαρξιακή βάση, εγκατάσταση, στέγαση. Με την ελπίδα  να μην πεθαίνει ποτέ. 

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ
πατώντας το φως σε βρήκα σκοτάδι,
σκοτάδι της καρδιάς μου
τρομακτικό  και αναλλοίωτο
κι όχι δεν θέλω αλλά πρέπει
πρέπει να βγω από δω μέσα.
μέσα.
μέσα; 
μέσα! 
τώρα εδώ στον δρόμο
πάνω στο χρυσόκουτο τούτο διψώ για λίγο νερό
από τις ρίζες ενός δέντρου με επιδέσμους,
με καρπούς τους επίδεσμους 
του μυαλού και της φαντασίας μου 
της άρθρωσης μιας λέξης μες στο πηχτό απρόσιτο
όσο και οικείο σκοτάδι της καρδιάς μου,
της καρδιάς 
της μόνης ίσως πραγματικότητας 
σε έναν ομοίως άφεγγο κόσμο!
πώς να παράξω το φως; 
πώς;
μια μουσική, κόσμος και το καβούκι μου διπλά κλεισμένο  
να πλέει κενό πάνω στα κύματα της απόρριψης της ύπαρξης μου
που τελικά ίσως και να μην μπόρεσα να σώσω.
ύπαρξη.
σε βρίσκω στο σκοτάδι
για να σε ονομάσω ΦΩΣ.