Μήδεια, ένα μανιασμένο ποίημα

Ο Ζαν-Ρενέ Λεμουάν αντλεί από τις πηγές του μύθου και της τραγωδίας, από τα μυστήρια του έρωτα και του πόθου, αλλά κι από τα πιο μύχια τραύματα της προδοσίας, της συμμόρφωσης και της ενοχής για να συνθέσει το τραγούδι μιας πολλαπλής εξορίας, η Μήδεια, εξόριστη όχι μόνο από την πατρική γη και την οικογένεια, αλλά κι από τον ίδιο της τον εαυτό και την ταυτότητά της, πιστή σύντροφος στην εξορία του αγαπημένου άνδρα, μονίμως περιπλανώμενη, διαρκώς ξένη, άπατρις, ανέστια, απαρνημένη εντέλει κι από τον έρωτα, που όρισε τη ζωή της, πασχίζει να θυμηθεί, να αναβιώσει την ιστορία της, να συμφιλιωθεί με τον ίδιο της τον εαυτό. Η απόλυτη μοναξιά της Μήδειας αρθρώνεται ακριβώς σ’ αυτό το σημείο, εκεί όπου συναντιέται η ερωτευμένη και προδομένη γυναίκα με τη μαύρη πριγκίπισσα, αντικείμενο εκμετάλλευσης και χλεύης σ’ έναν κόσμο που αρνείται την ετερότητα, ασκώντας τη δική του νομιμοποιημένη βία.