Προάστιο Νέου Φαλήρου

Ο Δημήτρης Κεχαΐδης έγραψε το μονόπρακτο «Προάστιο Νέου Φαλήρου» το 1959. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Θέατρο–Κινηματογράφος» (τεύχος 10) και ξαναγράφτηκε το 1965. Μεταδόθηκε από το ραδιόφωνο το 1986, παρουσιάστηκε από την τηλεόραση της ΕΡΤ 1 το 1988 σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα, και το 2011 επίσης από την ΕΡΤ 1 σε σκηνοθεσία Έφης Θεοδώρου.

Το έργο μας μεταφέρει σ’ ένα αστικό σπίτι του Νέου Φαλήρου, μια ωραία παλιά κατοικία που καταρρέει. Ένα από τα σπίτια που όλοι κοιτάξαμε κάποια στιγμή ξαφνιασμένοι από την ομορφιά και τη φθορά τους. Δύο αδέρφια ο Γιώργος και η Έλλη, κατοικούν εκεί, κι ο καθένας αντιμετωπίζει με τρόπο διαφορετικό τα περασμένα μεγαλεία. Ο Γιώργος, σιδηροδρομικός υπάλληλος, προσπαθεί να αποκαταστήσει την αδερφή του, η Έλλη αρνείται τον συμβιβασμό με την ανάγκη. Με τι σθένος; Με ποια βάση μπορεί να αποστρέφει το πρόσωπο από την πραγματικότητα, να υποχρεώνει τον αδερφό της να συντηρεί την εμμονή της; Είναι η αδύναμη που εκείνος πιστεύει ότι προστατεύει, ή η δυνατή που τον εκμεταλλεύεται; Περνά τη μέρα της διηγώντας τα περασμένα μεγαλεία στη γειτόνισσα Εύα. Δεν ξέρουμε τι απ’ όλα είναι πραγματικό και τι έχει δημιουργήσει η φαντασία τους. Στο έργο του Κεχαΐδη το παράλογο συμβαδίζει με τον ρεαλισμό, οι χαρακτήρες κινούνται μεταξύ δράματος και κωμωδίας, πραγματικότητας και φαντασίας. Αναμνήσεις στοιχειώνουν το παρόν. Η Έλλη και η Εύα αρνούνται να παραμερίσουν τις μνήμες, ο Γιώργος προσπαθεί να τις προσγειώσει, εγκλωβισμένος κι αυτός στη βιοπάλη, το καθήκον και την αγάπη ταυτόχρονα.

Ο Κεχαΐδης κλιμακώνει τις καταστάσεις με διάλογους που ρέουν, δίνει διαυγέστατες εικόνες, όπως σ’ όλα του τα έργα. Έχει ανεβάσει στη σκηνή σπαρταριστή τη ζωή μας, οι ήρωες του είναι γνωστοί και φίλοι μας, με τις γραμμές τους να διαγράφονται πιο καθαρά από τους αληθινούς.