Rebetango

Ρεμπέτικο και Τάνγκο. Δρόμοι παράλληλοι. Μουσικές του λιμανιού. Πειραιάς και Μπουένος Άιρες

«Το Ρεμπέτικο ήταν ένα περιθωριακό είδος, συχνά υπό διωγμό. Παιζόταν σε χώρους, όπου σύχναζαν άνθρωποι προερχόμενοι από τα κατώτερα λαϊκά στρώματα, με δικούς τους κώδικες συμπεριφοράς και συνήθειες, μέσα στις οποίες περιλαμβανόταν και η ευρεία χρήση της ινδικής κάνναβης. Το Τάνγκο είχε περίπου τα ίδια χαρακτηριστικά. Μόνο που στη θέση αυτών των χώρων (που συχνά έμοιαζαν με τεκέδες) υπήρχαν οι οίκοι ανοχής. Κάποια στιγμή της ιστορίας του, το ρεμπέτικο καταξιώνεται και βγαίνει από την αστική ανυποληψία, χάρη σε δύο μεγάλες φυσιογνωμίες: τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Μίκη Θεοδωράκη. Όμοια και το Τάνγκο, ”εξαγνίστηκε” μέσα από τα κοσμικά σαλόνια της Αμερικής και της Ευρώπης Καταξιώθηκε μέσω δημιουργών, όπως ο Carlos Gardel και κατάληξε ”κλασικό” μουσικό είδος κάτω από τις μουσικές εμπνεύσεις δημιουργών, όπως ο Άστορ Πιατσόλα». 

(από ομιλία του Παντελή Λεούση στο Ταχυδρομικό και Φιλοτελικό Μουσείο της Αθήνας, το 2010)

Οι ρεμπέτες εξέφρασαν, με πρωτάκουστη γνησιότητα, τον άνθρωπο που συμμετέχει ολοκληρωτικά στην ζωή, χωρίς να υποχωρεί την δύσκολη στιγμή. Είπαν τα σύκα- σύκα και την σκάφη -σκάφη. Το Τάνγκο, ομοίως, ήταν και είναι το κυρίαρχο όπλο όσων νιώθουν ότι οι υποστηρικτές της ελευθερίας είναι πάντα στην πρώτη γραμμή. 

Η ψυχή του ρεμπέτικου και το πάθος του τάνγκο ενώνονται, αναδεικνύοντας το μεγαλείο της αγάπης και του έρωτα, της προδοσίας, αλλά και της πραγματικής φιλίας. Μέσα από διάφορες ιστορίες μεταναστών, που πιστεύουν ότι "την καλύτερη θάλασσα δεν την έχουμε ακόμη ταξιδέψει".