Η κρεατόπιτα

Η ιστορία μιας γυναίκας της διπλανής πόρτας που, περιπλανώμενη στην πόλη, παρατηρεί σαν για πρώτη φορά τον κόσμο, ξυπνώντας από τον λήθαργό της. «Τρέξε, τρέξε να γλιτώσεις… Έρχονται σου λέω. Έρχονται… Πάντα έρχονται  αυτοί που δεν πρέπει όταν κλείνουμε τα μάτια στον κόσμο που ζούμε! »

Όταν μια γυναίκα επιστρέφει στο σπίτι της και δεν βρίσκει την κόρη της, βγαίνει έξω στους δρόμους για να την αναζητήσει, παίρνοντας μαζί της κι ένα τάπερ με κρεατόπιτα. Διασχίζοντας την πόλη, συναντά όλα εκείνα που δεν έχει ξανασυναντήσει. Η πόλη βρίσκεται σε αναταραχή. «Τόσοι πολλοί άνθρωποι. Τόσοι πολλοί. Άνθρωποι κάθε ηλικίας. Παντού. Στους δρόμους. Ουρλιάζουν, φωνάζουν, τραγουδούν».

Σα μια μεγάλη «Αλίκη», βγαίνοντας από την ιδιωτικότητα του σπιτιού της, που την κρατάει προστατευμένη στο μικρόκοσμό της, περιπλανιέται σε μια αγνώριστη γι’ αυτήν πόλη και πραγματικότητα. Διασχίζοντας τους δρόμους-λαβυρίνθους της πόλης,  θραύσματα σκέψεων διατρέχουν το μυαλό της, μουρμουρητά, προβληματισμοί, κατάρες, ευχές, αντιφάσεις, αλλόκοτες αλήθειες… «Άραγε εμείς περπατάμε στους δρόμους ή οι δρόμοι μάς υποδεικνύουν να τους βαδίσουμε ανάλογα;». Μπροστά στα μάτια της εκτυλίσσονται καταστάσεις που σοκάρουν, ξεβολεύοντας τη σκέψη της:…  «Και θέλω να ρωτήσω… και… σκέφτομαι….έχουμε δημοκρατία και… ξαφνικά δεν είμαι και σίγουρη, δε θυμάμαι… και δε λέω τίποτα και δεν…»

Σα μια μεγάλη «Κοκκινοσκουφίτσα» συναντά τον έναν λύκο μετά τον άλλο.

«Περπατάω στους έρημους δρόμους. Στον έρημο κόσμο μας.

Σ’ έναν κόσμο γεμάτο λύκους – οι λύκοι δεν είναι κακοί είναι απλώς σαρκοφάγοι.

Οι άνθρωποι είναι… Τι; Τι είναι; Τι δεν είναι;»

Τα μέρη και τα πρόσωπα διαδέχονται το ένα το άλλο αστραπιαία, σα μια σαρωτική καταιγίδα, οι θόρυβοι εναλλάσσονται με τη μουσική, η πρόζα με το τραγούδι, σε ένα μεταίχμιο φαντασίας κι εφιάλτη,  γεννώντας ερωτήματα και αγωνίες.