Μην Πυροβολείς τα Σπουργίτια

Η παράσταση είναι το δεύτερο έργο της τριλογίας «Λάκης - Μάκης» του Θεοδόση Πελεγρίνη. Πρόκειται για τρία έργα, με αυτοτελή το καθένα ιστορία, που το κοινό σημείο τους είναι οι δυο βασικοί ήρωες, ο Λάκης και ο Μάκης, δυο μέσης ή και παραπάνω ίσως ηλικίας άνδρες, οι οποίοι συνυπάρχουν επί χρόνια, δεκαετίες, άγνωστον υπό ποιαν ιδιότητα. Δεν ξέρομε ποια είναι η σχέση τους –αν είναι οικογενειακή, φιλική, ερωτική, επαγγελματική, απλώς κοινωνική– ούτε ποια είναι η ταυτότητά τους ούτε τίποτα. Η σκόπιμη αυτή αδιαφάνεια των δυο περί ου ο λόγος χαρακτήρων, επιτρέπει, με την συνδρομή των άλλων προσώπων της Τριλογίας, ώστε, μέσα από τις συζητήσεις των, τις αντιπαραθέσεις των, την –ειλικρινή ή υποκριτική– συνδρομή τους ενός προς τον άλλο, να αναδειχθεί το πλέγμα των ανθρώπινων αναζητήσεων για το νόημα και την αξία της ζωής, για την ανάγκη να ονειρευόμαστε, για την προσπάθεια της φυγής μας από τον εαυτό μας και την μοίρα μας κ.ά.τ. Ο Λάκης και ο Μάκης δεν είναι δυο συγκεκριμένα πρόσωπα, δυο άνθρωποι με ορισμένη ιστορία, με τις δικές του εμπειρίες έκαστος, αλλά δυο σχήματα ανθρώπου στα οποία θα μπορούσε να χωρέσει οποιοσδήποτε άλλος έτσι, ώστε εκείνα που σκέφτονται και λένε να είναι σκέψεις και λόγια που ο καθένας μας θα μπορούσε να κάνει και να αρθρώσει.

Αν το κυρίαρχο θέμα του «Τρύπιου Βαρελιού» είναι η ανία και οι σχέσεις του Λάκη και του Μάκη στην διαρκή προσπάθειά τους να την ξεπεράσουν, στο «Μην Πυροβολείς τα Σπουργίτια» το βασικό μοτίβο είναι η εκδίκηση ως μέσο απόκτησης εξουσίας. Ένα τρίτο πρόσωπο, ένα νεαρό κορίτσι, με όνειρα, εμπλέκεται, ανυποψίαστο, σε ένα ραδιούργο παιχνίδι εκδίκησης μεταξύ των δύο μεσήλικων ανδρών, του Λάκη και του Μάκη, στην προσπάθειά τους να εξουδετερώσουν ο ένας τον άλλο. Ποικίλες αντιδράσεις, συγκινήσεις, συγκρούσεις και ανατροπές, τραγελαφικές καταστάσεις και σκοτεινά επινοήματα  λαμβάνουν χώρα  σε ένα «θέατρο μέσα στο θέατρο» στην διαδικασία  των προβών μιας σαιξπηρικής παράστασης.

Μία «γκρίζα κωμωδία» στην οποία  οι ελπίδες, οι προσδοκίες, οι υποσχέσεις και τα όνειρα ματαιώνονται. Η ματαίωση αυτή μας αφήνει την γλυκόπικρη γεύση ότι η ζωή μας δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από μία αέναη προσπάθεια να την καταλάβομε και να αισθανθούμε δικαιωμένοι που ζούμε.