Υπόθεση Μινέττι

Πρόκειται για την ιστορία ενός ανθρώπου που θέλησε να αντιπαρατεθεί στα γούστα του κοινού και την κοινή γνώμη και, όπως ήταν φυσικό, κατατροπώθηκε.

Τον βλέπουμε την οριακή στιγμή που προσπαθεί να δραπετεύσει από την απομόνωση 30 χρόνων και να επικοινωνήσει ξανά με τον κόσμο. Περιμένοντας στο λόμπι ενός ξενοδοχείου τον σκηνοθέτη που ίσως μεσολαβήσει για την επάνοδό του στη σκηνή, ο Μινέττι –αυτός είναι ο ηλικιωμένος ηθοποιός– αποκαλύπτει, άθελά του ίσως, τον εσωτερικό μηχανισμό που τον κράτησε στη ζωή μέχρι τότε. Είναι ο τρόπος με τον οποίο επιβίωναν ανέκαθεν στις δυσκολίες, όλοι όσοι πίστεψαν βαθιά σε κάτι: ένας μηχανισμός που σε κάνει να παίρνεις δυνάμεις από το αντικείμενο που υπηρετείς έστω κι αν αυτό σε απομυζά και σε φθείρει, βάζοντας τον εαυτό σου και την κοινωνική σου άνοδο σε δεύτερη μοίρα. Ένας μηχανισμός που σε κάνει να επιμένεις, ακόμα κι όταν βρίσκεσαι ενάντιος με το σύμπαν.

«Όμως ο καλλιτέχνης δεν είναι μ’ αυτούς! Παίζει ενάντια στο κοινό του. Ο αληθινός καλλιτέχνης οφείλει να ελέγχει την γνησιότητα των συμβόλων στα οποία υποκλίνεται η μάζα. Να τα ελέγχει και αν παραστεί ανάγκη να τα αποκαθηλώνει. Να κάνει την τρέλα της τέχνης του, μέθοδο – να γίνεται ο ίδιος μέθοδος.  Αυτό είναι ο πραγματικός καλλιτέχνης.»

Και το θέατρο; Ο ηθοποιός; είναι κατεδαφιστικός. Με τη φωνή του Μινέττι: «Ό,τι δεν ήταν θέατρο έγινε θέατρο - Η ζωή όλη έγινε θέατρο - το θέατρο τα κατάπιε όλα. Ο οδοντίατρος έγινε ηθοποιός για να μην χρειαστεί ποτέ ξανά ο ηθοποιός να υποδυθεί τον οδοντίατρο. Μόνο το θέατρο έχει ζωή. Δεν έχει η ζωή θέατρο. Γι αυτό και όταν το θέατρο πάει να μιμηθεί τη ζωή πεθαίνει. Εκεί στηρίζεται το θέατρο στις μέρες μας - στο θάνατο της πραγματικής ζωής. Ο κόσμος όλος χώρεσε μέσα στο θέατρο – το θέατρο τα κατάπιε όλα».