Θα φάμε τα μουστάκια μας…

Πρόκειται για μια αστεία ιστορία, με αντιπολεμικό χαρακτήρα. Οι δύο αιώνιοι αντίπαλοι, οι γάτοι και τα ποντίκια, θα ξεκαθαρίσουν μια για πάντα τους λογαριασμούς τους. Αντιμέτωποι θα βρεθούν οι δύο αρχηγοί τους: ο Ζεράρ, ένας γαλλόφωνος γάτος ποιητής και ο Μήτσος, ένας ποντικός που τρέχει να κρυφτεί από τις ευθύνες του. Τι γίνεται όμως όταν οι λαοί ζητάνε πόλεμο και οι ηγέτες δεν θέλουν;

Οι γάτοι και τα ποντίκια μαζεύουν με μανία όλα τα φαγητά της περιοχής και, αντί να τα φάνε, τα χρησιμοποιούν ως πολεμικό υλικό, για να χτυπήσουν τους εχθρούς. Και μόνο όταν τελειώνουν όλα τα φαγητά και κάνει την εμφάνισή της η πείνα, συνειδητοποιούν το λάθος που έκαναν. Και αυτό τους κάνει να αναρωτηθούν: Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη της ειρήνης και ποιος συνεχίζει να πολεμά με το στομάχι του άδειο; Όπως και στη ζωή, έτσι και εδώ, οι δυσκολίες φέρνουν τους ήρωες πιο κοντά και τους κάνουν να σκεφτούν ότι «όσο διαφορετικοί και αν φαίνονται οι άλλοι, κάποιες στιγμές είναι ακριβώς ίδιοι με σένα».

Ο πόλεμος (πραγματικός και ψυχολογικός) παραμένει το ισχυρότερο μέσο για την επιβολή των ισχυρών έναντι των αδυνάτων και ο ρατσισμός αποτελεί μάστιγα για τη σημερινή κοινωνία. Το σχολείο, ως μία μικρότερη μορφή κοινωνίας, αντανακλά τα προβλήματα αυτά. Η λεκτική και σωματική βία και ο αποκλεισμός διαφόρων κοινωνικών ομάδων (ατόμων με ειδικές ανάγκες, μεταναστών, ατόμων με γλωσσικές ή πολιτισμικές ιδιαιτερότητες κ.α), αποτελούν μία πραγματικότητα μέσα στον χώρο του σχολείου. Το έργο παρουσιάζοντας τους δύο «πιο γνωστούς εχθρούς» των παιδιών, δηλαδή τη γάτα και το ποντίκι, στέλνει ένα σαφές αντιπολεμικό και αντιρατσιστικό μήνυμα, τάσσεται κατά των διακρίσεων και υπέρ της αποδοχής του διαφορετικού. Η παράσταση παρακολουθείται με ενδιαφέρον από παιδιά Νηπιαγωγείου αλλά και Δημοτικού, γιατί κάθε ηλικία βρίσκει κομμάτια τα οποία αντιλαμβάνεται και με τα οποία γελάει και ταυτίζεται.