Η πόρτα

Πρόκειται για μια αντιπολεμική κραυγή, με αφορμή τη «μοιραία σύμπτωση αληθινών γεγονότων» από τη ζωή της αντιηρωίδας Εύας στην περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν την «κορυφαία ημέρα της ζωής της… έρχεται μια πολεμική αποζημίωση ύστερα από ομηρεία σε στρατόπεδο εργασίας στη Βιέννη».

Το κομμάτι της ζωής της, για το οποίο «δικαιώνεται» η Εύα, αποτελεί τα κείμενα του μονόπρακτου, τα οποία −μέσα από τρυφερές σκηνές και παραστατικές αφηγήσεις− μας μεταφέρουν από την Ελλάδα, στον τόπο της ομηρείας και πάλι πίσω.

Στο ταξίδι αυτό, η μνήμη «χορεύει» από τη μια συναισθηματική κατάσταση στην άλλη, με χορευτικές γέφυρες-παρεμβάσεις, με αισθαντική μουσική και ιδιαίτερες χορογραφίες, για να καταλήξει… στον Άδη… και σε μια Τράπεζα!