Ας έχω εγώ το κρίμα

Μια γυναίκα αφηγείται την ιστορία της Γκόλφως εξερευνώντας τα στάδια και την έννοια της αιώνιας αγάπης, την πίστη, τον όρκο και την βαρύτητα του. Πλησιάζει όλους τους χαρακτήρες και παρατηρεί το περιβάλλον που οδηγεί σε εκείνα τα μονοπάτια που κατοικούν μόνο τα ένστικτα. Όλο αυτό έχει ως αποτέλεσμα να χάνονται τα όρια του “παρατηρώ και αφηγούμαι” και του “είμαι και κάνω”

Το “Ας έχω εγώ το κρίμα”, είναι μία παράσταση που δοκιμάζει να παντρέψει, με σεβασμό στο πρωτότυπο κείμενο αλλά και με χιούρορ, τον λόγο με το σωματικό θέατρο.