Αγάπη (ή φαντάσματα ενός Μη Τόπου). Εκδοχή #2

Το καλλιτεχνικό εγχείρημα Αγάπη (ή φαντάσματα ενός Μη Τόπου) είναι μια διαδραστική, work in progress παράσταση και εικαστική έκθεση μαζί, που αναπτύσσεται στο χώρο του Μπάγκειου κτιρίου, από την είσοδο, σε όλο τον τρίτο όροφο του κτιρίου και στη διαδρομή προς αυτόν, στην Πλατεία Ομονοίας.  Φιλοδοξεί να δημιουργήσει μια «θραυσματική πόλη αγάπης», ένα έργο και συγχρόνως μια πλατφόρμα πειραματισμού που θα εξελίσσεται και θα αναδιατάσσεται με το χρόνο, συνδέοντας τον ενδιάμεσο, εφήμερο και πορώδη χαρακτήρα της Πλατείας Ομονοίας με ένα άχρονο σύμπαν αισθημάτων.

Ηθοποιοί, χορευτές-περφόρμερ, εικαστικοί, μουσικοί, συγγραφείς κ.ά. γίνονται οι δημιουργοί μιας «πόλης» από τα «θραυσματικά υλικά της αγάπης»: τον μετεωρισμό και την απουσία της αγάπης, τη συνεχή κι απεγνωσμένη αναζήτησή της, την πληρότητα, σωματική και ψυχική, που φέρνει η αγάπη, τις αισθήσεις που ενεργοποιεί η αγάπη, την εξάντληση και το πέρας της αγάπης, αλλά και την κατασκευή του υποκειμένου και του φύλου μέσα από την αγάπη, την ταξική και πολιτισμική παράμετρο του συναισθήματος.

Χαράσσονται έτσι διαδρομές μέσα στο κτίριο που μας οδηγούν σε μια υπαρξιακή καταβύθιση και διατυπώνουν ερωτήματα πάνω στην πολιτική και κοινωνική διάσταση της Αγάπης, αποκαλύπτοντας τις πολλαπλές προβολές και τη διαχειριστική χρήση της, τις κατασκευές και την αντιστροφή της έννοιας που φτάνει μέχρι τον εκφυλισμό της.

Αποτελεί η αγάπη ως υπαρξιακό δομικό υλικό της ζωής μας ουτοπία; Είναι ένα τοπίο σε έναν μη τόπο; Είναι πέρα από το χρόνο; Είναι εμπειρία; Είναι μια διαμεσολάβηση αισθημάτων; Είναι η απουσία της; Είναι μια απάτη; Μια κατασκευή; Ένα κάλεσμα; Μια κραυγή; Είναι εκ Θεού; Είναι βαθιά ανθρώπινη; Είναι δύναμη; Είναι αδυναμία; Είναι εγωιστική; Είναι απροϋπόθετη; Είναι σκληρή; Είναι πόνος; Είναι πληρότητα; Έχει κοινωνική διάσταση; Τι σημαίνει αγαπώ; Τι σημαίνει δρω με αγάπη; Είναι μια «ιδανική πολιτεία»;

Η Αγάπη (ή Φαντάσματα ενός Μη Τόπου) είναι μια έκθεση σύγχρονης τέχνης και συγχρόνως μια παράσταση που στηρίζεται στη φόρμα του devised theatre. Τα καλλιτεχνικά έργα απλώνονται σε όλο το χώρο του κτιρίου ή σε μέρος αυτού, και δημιουργούν μια υπαρξιακή διαδρομή, λειτουργώντας ταυτόχρονα ως αυτόνομα εικαστικά έργα αλλά και ως τοπόσημα γύρω από τα οποία αναπτύσσεται η επίδραση-διάδραση των περφόρμερ και των υπόλοιπων στοιχείων της παράστασης. Έτσι, τα έργα μετουσιώνονται-μεταμορφώνονται σε δομικά δραματουργικά στοιχεία της παράστασης και αποτελούν ένα ακόμα στοιχείο της αφήγησης.

Η παράσταση αντλεί υλικό από κλασικά και σύγχρονα κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και φιλοσοφίας όπως: Μπερνάρ Μαρί Κολτές, Τζόρτζιο Αγκάμπεν, Αντόνιο Νέγκρι, Ίταλο Καλβίνο, Πολ Ρικέρ, Χάνα Άρεντ, Τζελαλεντίν Ρουμί, Σάρα Κέην, Χ. Λ. Μπόρχες, Απόστολος Παύλος, Άσμα Ασμάτων, Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, Νίκου Γ. Πεντζίκη, Κώστα Κωστάκου, Σάββα Μιχαήλ, Σταύρου Ζουμπουλάκη, Ιωάννη Χρυσοστόμου, Μαρίνας Τσβετάγιεβα, Χέρμαν Μελβίλ, όπως και από προσωπικές αφηγήσεις κ.ά.

Εικαστικοί: Μαργαρίτα Αθανασίου, Αντώνης Αντωνίου, Μανώλης Δασκαλάκης-Λεμός, Γιάννης Ισιδώρου, Αλεξία Καραβέλα, Χριστίνα Κατσάρη, Καρολίνα Κρασούλη, Άννα Λάσκαρη, Κυριακή Μαυρογεώργη, Βασίλης Παπαγεωργίου.