Το φινιστρίνι

Η παράσταση είναι μια καταγραφή των νευρώσεων και της αυτοαπομόνωσης του σύγχρονου ανθρώπου. Είναι το παράθυρο που κλείνουμε και σφραγίζουμε για να μην βλέπουμε και να μην ακούμε τι γίνεται έξω απ' το «κελί» μας, γιατί αδυνατούμε να διαχειριστούμε τους φόβους, τις ανασφάλειες, την κατάθλιψη και την ανικανότητά μας να επικοινωνήσουμε με τους άλλους.

Έτσι διαλέγουμε να αποσυρθούμε στο μικρό προσωπικό μας σύμπαν και να κατηγορούμε για την ανεπάρκεια μας οποιονδήποτε και οτιδήποτε άλλο εκτός απ' τον πραγματικό υπεύθυνο, τον εαυτό μας.

Κι όταν επιτέλους έρχεται εκείνη η ευλογημένη στιγμή που αποφασίζουμε να ενεργοποιηθούμε, να ανοίξουμε το παράθυρο και να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, συνειδητοποιούμε με πανικό ότι τίποτα εκεί έξω δεν είναι πια το ίδιο. Ο ήρωας του έργου εν τέλει κραυγάζει για βοήθεια. Το θέμα είναι, υπάρχει κάποιος να τον ακούσει; Κι αν τον ακούσει, θα βοηθήσει ή θα διπλοσφραγίσει και το δικό του παράθυρο;