Ευτυχισμένες μέρες

Σε ένα σύμπαν απογυμνωμένο κι έρημο βρίσκουμε κοιμισμένους την Γουίννυ, μια γυναίκα «μισοθαμμένη» μέσα στη γη και τον άνδρα της Γουίλλυ.

Η ακινητοποιημένη Γουίννυ, υπόδουλη στο επιτακτικό χτύπημα του ρολογιού, έρχεται αντιμέτωπη με τον ατερμάτιστο χρόνο αλλά και με την απέραντη μοναξιά. Ο Γουίλλυ φιγούρα σχεδόν ανύπαρκτη αλλά απαραίτητος για εκείνη. Μοναδικά της εφόδια η προσευχή, η ομπρέλα, η μεγάλη της μαύρη τσάντα με το περιεχόμενό της, και τέλος … οι λέξεις.

Η Γουίννυ μονολογεί ακατάπαυστα, το στόμα της μια πηγή που αναβλύζει απλές σκέψεις, στίχους των κλασσικών, θραύσματα αναμνήσεων , φόβους και την αδιάκοπη επιθυμία της να ζήσει «άλλη μια ευτυχισμένη μέρα» . Παρόλο τον εγκλωβισμό της, η Γουίννυ είναι εύθυμη, φιλάρεσκη, με χιούμορ, υπομονετική, γενναία, αισιόδοξη.

Σ΄ αυτό το «θεατρικό ποίημα» περιγράφεται τόσο γλαφυρά η αγωνία της ανθρώπινης ύπαρξης , η φθορά του χρόνου, οι γεμάτες αποξένωση σχέσεις , η καθημερινή απογοήτευση και η ανυπέρβλητη μοναξιά. Η Γουίννυ εύχεται να μην είχε ανάγκη να την ακούει κάποιος αλλά είναι ανθρώπινο... Ένα συγκινητικά ανθρώπινο έργο όπως μόνο η αιχμηρή και ταυτόχρονα τρυφερή πένα του Μπέκετ ήξερε να «πλάθει».