Το κοντσέρτο των δασών

Ο ήλιος είχε γείρει: τα σύννεφα, που περνούσαν, μικρά κομμάτια πάνω  απ’ το κεφάλι μου, μαζεύονταν, το ένα πάνω στ’ άλλο, στον μακρινό ορίζοντα. Ο κρύος, βραδινός αέρας του φθινοπώρου στροβίλιζε γύρω απ’ τα πόδια μου τα ξερά φύλλα. Στην άκρη καθόμουν ενός μονοπατιού απ’ όπου πάντα γυρνούν λιγότεροι από όσους πάνε.