Ο Σημαιοφόρος

Το 1662, ο δεκαοχτάχρονος ιππότης Χριστόφορος Ρίλκε οδεύει προς το μέτωπο, ενάντια σε έναν εχθρό που δεν ξέρει, μην ξέροντας όμως ούτε ο ίδιος ποιος είναι. Καλπάζοντας «πάνω από σκοτωμένους χωρικούς», σε ένα ζοφερό τοπίο, μέσα σε καπνούς και συντρίμμια, θα ψάξει να βρει γύρω του την ομορφιά για να αντισταθμίσει την ασχήμια και τη βιαιότητα του πολέμου. Στο τέλος όμως, ο σημαιοφόρος – πια - Χριστόφορος Ρίλκε, θα πέσει νεκρός και θα είναι σαν να κάηκε από την ίδια αυτή φλόγα για ζωή που φούντωνε μέσα του. Μόνος του. Ένας διάττων αστήρ.

Ήταν λοιπόν αυτός ο θάνατος ηρωικός; Γνώριζε ο ίδιος ότι πέθαινε ως ήρωας; Τι μας κάνει να χαρακτηρίσουμε μια πράξη ηρωική; Το μέγεθός της; Η συνάρτησή της από το κοινωνικό όφελος; Κι αν αυτά τα ερωτήματα φαίνεται να έχουν εύκολα απάντηση σε μια μεσαιωνική ιστορία, πως θα μπορούσαν να απαντηθούν σήμερα;

Γιατί τελικά, αν «έναυσμα του ηρωισμού είναι η Δυσχέρεια» και ήρωας αυτός που «ανατρέπει τους εις βάρος του συσχετισμούς χωρίς ο ίδιος να καθίσταται φορέας του υπερφυσικού», ποιος από μας σήμερα θα μπορούσε να είναι σημαιοφόρος; Υπερασπιζόμενος τι; Και ενάντια σε τι;