«Ανεμοδαρμένα ύψη» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Τα «Ανεμοδαρμένα ύψη», το μοναδικό έργο της Έμιλυ Μπροντέ, γράφτηκε όταν ήταν μόλις 29 ετών, έναν μόλις χρόνο πριν πεθάνει και αποτέλεσε σημείο αναφοράς και έμπνευσης για την Τέχνη, και ένα μυθιστόρημα-σταθμό στην αγγλική λογοτεχνία.

Ο Γιάννης Καλαβριανός διασκευάζει και σκηνοθετεί την ιστορία του θυελλώδους, παράφορου και καταδικασμένου έρωτα ανάμεσα στον Χήθκλιφ και την Κάθριν, ενός από τα πιο εμβληματικά και αντιφατικά ζευγάρια του παγκόσμιου ρεπερτορίου. Ο έρωτας τους δεν ξεπεράστηκε ποτέ, οδήγησε σε τρομερές πράξεις εκδίκησης, σημάδεψε δύο οικογένειες για πάντα και εξακολουθεί να συναρπάζει με τη δύναμή του, εκατομμύρια αναγνώστες εδώ και 200 χρόνια.

Σημείωμα σκηνοθέτη

Όταν πρωτοεκδόθηκαν τα Ανεμοδαρμένα Ύψη, δεν έλαβαν καλές κριτικές. Οι ήρωές τους θεωρήθηκαν στην καλύτερη περίπτωση ανήθικοι και στη χειρότερη τέρατα. Και το μεγαλύτερο σκάνδαλο ήταν πως η συγγραφέας τους ήταν γυναίκα. Δύο αιώνες μετά, αναγνωρίζονται ως ένα από τα κλασικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Η Έμιλυ Μπροντέ έφτιαξε ανθρώπους ατελείς, που θέλουν πάση θυσία να ευτυχήσουν, ζώντας παράλληλα με τον τρόμο μιας μυστηριώδους ασθένειας που τους σκοτώνει σιγά σιγά και λίγα χρόνια αργότερα θα ταυτοποιούνταν ως «φυματίωση». Δεν έχει ευαίσθητους και τρυφερούς ήρωες που αγαπούν ακούραστα και περιμένουν στα μπαλκόνια πύργων, αλλά βίαιους εκδικητικούς άνδρες, μέθυσους, ύπουλους υπηρέτες και γυναίκες που κάνουν πράγματα αδιανόητα για την εποχή και το φύλο τους. Και βέβαια μία από τις δυνατότερες ιστορίες αγάπης, του Χήθκλιφ και της Κάθριν.

Είναι ένα πρωτόγονο, ζωικό, δυνατό έργο, που συνορεύει μάλλον με την τραγωδία και όχι με το ρομαντικό δράμα.

Τα ζευγάρια του κραυγάζουν για αγάπη και ψάχνουν να ευτυχήσουν, χωρίς να διστάζουν να φτάσουν γι’ αυτό, στα άκρα.

Η διαδικασία της διασκευής κράτησε σχεδόν επτά μήνες και οργανώθηκε κρατώντας ως κεντρική αφηγήτρια την οικονόμο Νέλυ, η οποία ζωντανεύει και ξαναζεί τα τριάντα χρόνια της κοινής πορείας των δύο σπιτιών. Διατηρήθηκαν οι ιστορίες και της επόμενης νέας γενιάς των παιδιών-που συνήθως απουσιάζουν από τις κινηματογραφικές μεταφορές, δεν εξωραΐστηκαν ούτε καλύφθηκαν οι βίαιες συμπεριφορές των ηρώων και τονίστηκαν τα μοτίβα της κοινής συμπεριφοράς ανάμεσα στις γενιές και το πικρό χιούμορ του έργου.