Εκπνοή

Ένα πρόσωπο, όργανο αυτοτελές. Στεφανωμένο, ανοίκειο, γυμνό από περιγραφή, ακόμα ζεστό...  Kαι μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στα χείλη. Eκεί θα γίνει. Eκεί. Σε μια στιγμή. Αυτή θα είναι η διάρκεια.

«Σαν κάτι που είναι διαρκώς μπροστά σου αλλά δεν γίνεται αντιληπτό».

Σε ένα δραματουργικά οξύ παρόν που κανείς δεν μπορεί να «αναβάλλει», να «εμποδίσει», να «μεταφέρει», θα συμβεί αυτό που πρόκειται να συμβεί, όσο κρατήσει αυτό. Ένα στόμα που κάποτε μιλούσε, τραγουδούσε, φιλούσε, άγγιζε, δημιουργούσε, διέλυε, ενέπνεε, τώρα τίποτε. Δύο παράλληλοι άξονες, που η αναμονή της στιγμής που επίκειται είναι ο κρίκος για την οριστική ένωσή τους και την μετάβαση στον «ουρανό της σάρκας».

*Τη Δευτέρα 19/3 μετά το τέλος της παράστασης θα ακολουθήσει συζήτηση με το συγγραφέα του έργου Δημήτρη Δημητριάδη.