Όλα του χθες, I used to be…

Υπάρχει ένας χώρος στο άχρονο που κατοικείται από δαιμόνιους νόες που ίπτανται και περιφέρουν την εγγενή δυσθυμία τους απέναντι στο καθεστώς των ανθρώπινων πραγμάτων. Αυτή τους η δυσθυμία υποκρύπτει θεμελιώδη ερωτήματα: πώς να ζεις, που ζεις, γιατί ζεις μα κυρίως τι είσαι. 

Δύο τέτοιους δαιμόνιους νόες απέσπασε ο Σαίξπηρ και τους ενέπλεξε στο ανθρώπινο δράμα. Τον Άμλετ και τον Μάκβεθ. Αυτά τα δύο όντα κάνουν μία ισχυρή συμμαχία απέναντι στον φόβο, ο οποίος παραμερίζει τα πάντα και οδηγεί στο χάος την ανθρώπινη ύπαρξη, καθιστώντας την μέσα του, ικανή να ζει στο σκοτάδι. Προσλαμβάνοντας ως δικές της πια της ιδιότητες του σκοταδιού. Οι δύο τους θα εισβάλλουν στην ανθρώπινη μνήμη ανατρέποντας τις σταθερές του ανθρώπινου έθους και ήθους. Μα κυρίως θα εισβάλλουν στη δική τους μνήμη, την εξαγριωμένη μνήμη από του ενός τις πράξεις και του αλλουνού την απραξία.

Δύο όντα συνδεδεμένα από πριν και με μοίρα κοινή. Αυτήν της τραγωδίας. Δύο κάτοικοι σ’ ένα έρημο Βασίλειο. Δύο δαιμόνιοι νόες που προσπαθούν να λύσουν το ανθρώπινο αίνιγμα. Το δικό τους αίνιγμα. Ουσιαστικά όμως ένας. Ο άνθρωπος. Που είναι εν δυνάμει τα πάντα.