​Τα τετράδια της Ανζέλ Κουρτιάν

1915. Γενοκτονία των Αρμενίων. 

Χρόνια μετά, η Ανζέλ Κουρτιάν, ζώντας πια στην Ελλάδα, αφηγείται το οδοιπορικό του διωγμού της οικογένειάς της και ολόκληρου του έθνους της.

Η μάνα-μοδίστρα. Οι δύο της αδελφές.

Τα πρώτα ευτυχισμένα χρόνια. Και ύστερα βιώνουν τις συνέπειες της διαταγής εξολόθρευσης των Αρμενίων. Γίνονται αυτόπτες μάρτυρες της Μικρασιατικής Καταστροφής.

Ένα οδοιπορικό απο την Προύσα ως τη Σμύρνη... Και από εκεί στην Κρήτη και την Κοκκινιά.

Ο πόλεμος και η προσφυγιά καταγράφονται μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, της μικρής Ανζέλ.

Με τον φόβο και τον θάνατο... Με τα γέλια και τις χαρές... Με τις μουσικές και τα τραγούδια που σημάδεψαν τη ζωή της.

«Έκανα κρυφά-κρυφά τον σταυρό μου. “Παναγιά μου, σε τι φταίξαμε; Σώσον Κύριε τον λαό σου” έλεγα από μέσα μου. Όσοι ήμασταν στις άμαξες, νιώθαμε άσχημα γι’ αυτούς που περπατούσαν, γιατί δεν αντέχανε απ’ τις καμιτσιές κι έπεφταν στα χαντάκια. Αν ήταν δυνατόν να αναφτούν καντήλια για όσους πέθαναν στο δρόμο, θα είχε φωτίσει η νύχτα και θα ’χε γίνει μέρα».