Πιτσιμπούργκο

Χίος 28 Μάρτη 1913. Η Ελέγκω παίρνει στα χέρια της το πρώτο γράμμα, μετά από οκτώμιση μήνες, από τον ξενιτεμένο, στο Πίτσμπουργκ της Αμερικής, άντρα της Δημοσθένη.

«Τίλως είσαι Ελέγκω μου; Τρως; Κοιμάσαι; Αχ, να 'μουνα κει πέρα την Πρωτοχρονιά, να πηαίναμε στον Βροντάδο να τρώγαμε τα μαμούλια της Μαριόγκας!»

Μέσα από την αλληλογραφία τους ξεδιπλώνεται η ζωή στο νησί, αμέσως μετά την απελευθέρωση του από τους Τούρκους. Φτώχεια, πείνα, μπάρκα, προσφυγιά, αρρώστιες, μα και τηλέφωνα και κινηματόγραφος. Ένα νησί πληγωμένο και σαστισμένο.

«ΥΓ. Τώρα θυμήθηκα πως αυτοκίνητα έχομε κι εδώ, πάνε κι έρχονται σαν δαίμονες. Εγώ εν τα δα, μου το 'πε η Ερήνη».

Απ' την άλλη, η βιομηχανική πόλη του Πίτσμπουργκ. «Βρέχει νερό μαύρο Ελέγκω μου, αφ' τα εργοστάσια, καταλαβαίνεις». Το πρώτο μεγάλο μεταναστευτικό κύμα προς την Αμερική. Με το πλήθος των μεταναστών να παλεύουν στα εργοστάσια χαλυβουργίας και στα ορυχεία με όνειρο μια καλύτερη ζωή.

Ένας ολόκληρος κόσμος σε κρίση, ένας κόσμος που προσπαθεί αποπροσανατολισμένος να βρει το δρόμο του.

Και μέσα σ' όλο αυτό το σκηνικό, η ιστορία μιας αγάπης που προσπαθεί να ανθίσει, που ο σπόρος της έπεσε σε έδαφος αφιλόξενο, δύστροπο, βραχώδες.

«Αγαπημένη μου Ελέγκω, άργησα να σου γράψω γιατί εν ήβρισκα γραμματικό».

«Δημοστένη μου, μόλις έλαβα το γράμμα σου μου 'ρθε λιγοθυμιά».

Μιας αγάπης δυνατής, καθαρής, απόλυτης. Μιας αγάπης που συγκινεί και εμπνέει. Που λειτουργεί καταλυτικά και αποκαλυπτικά πάνω στην σύγχρονη ζωή.